Tooneelpoëzy. Deel 2
(1786)–Lucretia Wilhelmina van Merken, Nicolaas Simon van Winter–
Auteursrechtvrij
[pagina 303]
| |
Eerste tooneel.Melizende, Elize, Staatjuffers, Eustatius.
Elize.
Elk oogenblik vergroot myn' angst en zielverlangen.
Myn Moeder keert niet weêr. Ligt wierd zy ook gevangen,
Terwyl zy naar bericht van onzen Vader tracht;
Of mooglyk wierd ze, als hy, elendig omgebragt.
Wie van hen beiden moet myn oog het sterkst beweenen?
Haare Zuster omhelzende.
En ach! waar zal 't deez' dag met u en my nog heenen?
Melizende.
Wie weet, helaas! wie weet wat lot ons word bereid!
Ik zie geen blik van hoop in deze duisterheid.
Het drukkend overwigt van onze ondraagbre plaagen
Versmoort myn angstig hart, en stuit my in het klaagen.
Ik acht onze Oudren reeds door Saladyn geveld.
Jeruzalem, het Hof, 't is all' in zyn geweld.
't Is me onverschillig, nu wy alles moeten derven,
| |
[pagina 304]
| |
Of ik gedoemd worde om te leeven of te sterven.
Hoe veilig zou myn ziel verhuizen van deze aard',
Zo gy, myn jongste troost, zo gy behouden waart!
Eustatius.
Waartoe uzelf zo wreed in wanhoop toe te geeven?
Het is nog mooglyk dat uwe Ouders beiden leeven.
Hoop toch het best, zo lang u 't ergst verborgen is.
Betoon ten minsten aan uzelven deerenis.
Elize,
rondom ziende.
Wat is hier alles doodsch! ô Kerk, waarin voordezen
Gestadig zo veel volks vergaderd pleeg te wezen,
Daar de eerbied dag aan dag, door 's Opperbisschops stem,
Om heil bad voor ons Huis en voor Jeruzalem!
Wat is uwe eenzaamheid verschriklyk in myne oogen!
Uw welssels galmen, als met onzen ramp bewoogen,
Vergeefs myn klagten na; helaas! het baat ons niet;
Die naare jammertoon vergroot zelfs myn verdriet;
Gy zult ons, na dit uur, niet in uw' kreits aanschouwen.
Eustatius.
Ik zie de Koningin.
| |
[pagina 305]
| |
Tweede tooneel.Melizende, Elize, Staatjuffers, Eustatius, Sebille, Humfrei.
Melizende,
haare Moeder te gemoet streevende.
Wat heil! Gy zyt behouên!
Elize.
Myn waarde Moeder! durf ik vraagen...?
Sebille.
Ja, myn Kind!
Uw Vader leeft: hy leeft, die Held, zo teêr bemind!
Vorst Saladyn, vermurwd door myn aanhoudend smeeken,
Vergunt aan u en my hem hier nog ééns te spreeken.
Melizende.
Nog ééns, voor 't laatst, helaas!
Elize.
'k Voel dat my 't harte beeft.
Eustatius.
't Is veel, Vorstinnen, dat uw dierbre Vader leeft.
Humfrei.
Men wapen' zich met moed in de uiterste oogenblikken.
Het zal den braaven Vorst, zo we ons geduldig schikken
Naar 't lot ons opgelegd, vertroosten in zyn smart.
Geeft toch geen nieuwe stof tot wanhoop aan zyn hart.
| |
[pagina 306]
| |
Sebille.
Ach! welk een afscheid voor de Kindren en de Moeder!
Eustatius,
ter zyde.
ô Deerniswaard' Geslacht! ô Vaderland!
Sebille.
Myn Broeder,
Treed, bidde ik, in myn plaats. Zie hoe 't met d' uittogt gaat.
Zorg voor 't behoud des volks; ik vind my buiten staat.
Dat elk in de orde trekk', door u hem voorgeschreeven.
Verkwik hen door de maar' van 's Konings dierbaar leven:
Maar meld aan geen van hen dat ik hem hier verwacht.
Hem vry te vechten is, helaas! niet in hun magt.
Zy zouden, door hun drift, niet slechts zyn dagen korten,
Maar zich met Gade en Kroost in 't uiterste onheil storten.
'k Zal zorgen dat men u de komst des Konings meld;
Kom dan, zo ras gy 't uur byna ziet weggesneld
Door Saladyn bestemd, my daarvan kennis geeven;
Zo red gy door uw zorg misschien ons allen 't leven.
Humfrei.
Het weinig krygsvolk, dat deez' droeven togt geleid,
Genaakt de dalpoort reeds. Ik zag de Geestlykheid
Niet verre van de markt met kruissen en met vaanen.
Sebille.
Rampspoedig Priesterdom! Beklaaglyke Onderdaanen!
| |
[pagina 307]
| |
Wie bergt u, daar ge, ontbloot van hulp en onderstand,
Rampzalig omdoolt in een uitgeplonderd land!
'k Heb niets op weg gezien, verwonnen door myn smarte.
Humfrei.
Ik ga. Steun op de vlyt van myn goedwillig harte.
| |
Derde tooneel.Sebille, Melizende, Elize, Staatjuffers, Eustatius.
Sebille,
tegen Eustatius.
Wat ben ik aan zyn trouw en de uwe niet verpligt,
Dat gy uw Maagschap, in dit hachlyk tydgewricht,
Verlaat, om tot den einde aan ons ten steun te strekken!
Eustatius.
Ik heb myn huisgezin en broeders doen vertrekken,
En zal, hoe hoog bejaard, gelyk een eerlyk man
Voor 't Koningklyk Geslacht verrichten wat ik kan.
Ik zag dat elk, bezorgd voor maagschap en voor leven,
Uw droeve Dochtren en dees Vrouwen had begeeven:
En zoude ik haar in nood niet poogen by te staan?
Sebille.
Ach! was elk Christen met de deugd te raad gegaan,
Myn Gaê waar' nooit geboeid, noch ik gedoemd tot zwerven,
| |
[pagina 308]
| |
Elize.
Deed Raimond, op uw bede, u geen gehoor verwerven,
En keert ge alleen?
Sebille.
Hy bleef aan 't hof, toen ik vertrok,
Op last van Saladyn.
Eustatius.
Hy voedde eertyds een' wrok
Op braaven Lusignan; heeft hy hem ook verraaden?
Sebille.
Nooit gaf hy 't minst vermoên door woorden of door daaden.
't Blyft me onbekend wie ons verried aan Saladyn.
'k Weet niets dan dat wy door zyn schuld rampzalig zyn.
Waar toeft myn Lusignan? Hoe pynigt my 't verlangen!
Dan ach! voor welk een' tyd zal ik hem weêr ontfangen;
Eén uur, één oogenblik! ô Denkbeeld, dat my moord!
Bleev', bleeve ik nevens hem gevangen in dit oord!
Melizende.
Myn dierbre Moeder, zoud ge uit wanhoop ons verlaaten?
Sebille.
Myn Dochters, myn Gemaal, myne overheerde Staaten,
't Zweeft alles te gelyk voor myn verschrikt gezicht.
Waartoe, waartoe, helaas! geniet ik 't levenslicht?
| |
[pagina 309]
| |
Elize.
Ik smeek u, zet om ons aan uwe droefheid paalen.
| |
Vierde tooneel.Sebille, Melizende, Elize, Staatjuffers, Eustatius, Humfrei.
Sebille,
Humfrei ziende.
Hoe! keert ge alreede! Komt ge alreede om ons te haalen?
Myn Gade is nog niet hier; ik heb hem niet gezien.
Doe myne Telgen, doe myn' stoet de stad ontvliên.
Ga, berg u nevens hen. Ik kan van hier niet scheiden;
Ik moet myn' Hartvriend zien; ik zal hem hier verbeiden.
Of, zo de vyand my van dezen troost berooft,
Zich schaamteloos onttrekt aan 't geen hy heeft beloofd,
Zal ik op deze plaats, by 't Graf en de Outers sterven.
Ik ben het leven moê. Waar zoude ik heenen zwerven!
Humfrei.
Bepaal, in 's Hemels naam, uw woedend zielverdriet.
De dappre Saladyn breekt zyn belofte niet.
Bedaar; gy zult gewis uw' Gade hier aanschouwen.
Wie zou zich niet op 't woord van zulk een' Held betrouwen?
Zyn deugd verdient dat hem de volken hulde biên.
| |
[pagina 310]
| |
Eustatius.
Wat zegt gy!
Humfrei.
't Schynt hy had den uittogt willen zien,
En daartoe op de markt een' zetel op doen rechten.
Een groote menigte van zyne legerknechten,
Met sabels in de vuist, stond, in een' fieren stand,
Naast hem en zyn gevolg, aan de eene en de andre hand.
Sebille.
ô Naar gezicht!
Humfrei.
Het scheen den felsten angst te baaren
In onze troostelooze en wreedverdreeven schaaren,
Die vast naar myn bevel genaakten, ry aan ry.
De droeve Geestlykheid was reeds den troon voorby.
Een diepe stilte heerschte in alle uwe onderdaanen.
Men sprak niet anders dan door zuchten, of door traanen.
Elk leidde of torschte of sleepte, omstryd, zyn dierbaarst pand.
Hier bood een man zyn gaê, die schier bezweek, de hand,
Terwyl zyn trouw aan de andre een teder knaapje leidde;
Daar droeg een droeve vrouw, die haare elend' beschreide,
Een maagdetje op den arm; terwyl een zuigeling,
Gewonden in een doek, haar van de schouders hing,
Dien zy, zo veel zy kon, nog poogde te onderschraagen;
| |
[pagina 311]
| |
Men zag haar' gade een' man op zyne schouders draagen,
Zyn' gryzen vader, schier door hartewee ontzield,
Terwyl hun ouder kroost hen aan de kleeders hield;
Hier torschte een trouwe zoon zyn hoogbejaarde moeder;
Daar sleepten, op een bed, twee zusters haaren broeder,
Byna ter dood gewond en buiten staat te staan.
Sebille.
Algoedheid! zie 's volks lot met mededoogen aan!
Melizende.
ô Ongelukkig Volk!
Elize.
Hoe grieft my hunne elende!
Eustatius.
Doorluchte Prins! vaar voort. Waar zal het heen in 't ende?
Humfrei.
Nog beeft van 't naar tooneel myn medelydend hart.
Vorst Saladyn scheen zelfs bewoogen door hun smart;
Hy wendde, meer dan ééns, zyne oogen elders heenen,
Tot hy getroffen wierd door 't jammeren en weenen
Van een wanhoopige en voornaame vrouwenschaar'.
Hy vestte, toen zy hem genaakte, 't oog op haar;
Terwyl zy, door naar hem de handen uit te steeken,
Hem scheenen om genade en hulp te willen smeeken.
Hy wenkte ze in het einde, en onderzocht de reên
| |
[pagina 312]
| |
Van haare smeeking en dit hoopeloos geween.
Elmire sprak aldus, voor zynen troon geboogen:
Doorluchte Saladyn! bewys ons mededoogen.
Wy allen zyn, helaas! beroofd van allen troost,
En zwerven gantsch alleen, of met ons hulploos kroost;
Onze echtgenooten zyn in 't jongst gevecht verslaagen,
Of in uw heir gedoemd om ketenen te draagen.
Wy zyn verlooren, zo uw goedheid ons niet red.
Sebille.
Hoe liep dit af?
Humfrei.
Hy scheen geraakt door dit gebed,
En sprak: Schept moed; indien uw mans en vaders leeven,
En in myn leger zyn, zal ik hen vryheid geeven.
Dit blyk van goedheid, met een ryk geschenk gepaard
Aan elk dier droeve schaar', maakt hem myne achting waard'.
Sebille.
Is 't mooglyk!
Humfrei.
Hy gaf last haar Maagschap op te spooren;
Sprak ze allen minzaam aan, en heeft haar dier gezwooren
Dat hy nog vóór den nacht hen wederzenden zal.
Sebille.
Ach! had ik ook dien troost in zo veel ongeval!
| |
[pagina 313]
| |
Humfrei.
Een tweede weldaad heeft zyn' eedlen aart doen blyken.
't Gewonde en kranke volk, gereed de stad te ontwyken,
Heeft hy 't vertoeven in ons gasthuis toegestaan,
En onze Ridderschap gelast hen gaê te slaan.
De sleep trekt verder voort, en poogt den togt te spoeden.
't Word meer dan tyd, Vorstin, het hofgezin te hoeden.
Sebille,
tegen de Staatjufferen.
Gaat, myn Getrouwen! gaat.
Tegen Eustatius.
Bescherm haar, zo gy kunt.
Wy zullen volgen, na het uur, ons nog vergund.
Maar welk een groot gerucht..?
Humfrei.
'k Hoor ruiterbenden nadren.
Eustatius,
door eene der vensters gezien hebbende.
Ik zie de Grieken by de kerkdeur zich vergadren.
Gewis de Koning komt, en is hier reeds naby.
Sebille.
Myn Vrienden, laat ons dan deze oogenblikken vry.
Vaart wel.
Eustatius.
De hoogste Magt wille u en de uwen spaaren!
ô Kerk! ô Vaderland! ô Haardsteên en Altaaren!
| |
[pagina 314]
| |
Vaart wel in eeuwigheid! wy zien u nimmer weêr.
Sebille,
tegen Humfrei.
Myn Broeder...
Humfrei.
Blyf gerust tot dat ik wederkeer'.
| |
Vyfde tooneel.Sebille, Melizende, Elize.
Sebille.
Hoe jaagt my 't angstig hart door duizend driften tevens!
ô Dierbre Lusignan! ô troost en vreugd myns levens!
Zult gy..? Daar is hyzelf!
Zy vliegt hem in de armen.
| |
Zesde tooneel.Sebille, Melizende, Elize; Lusignan, geboeid, door Theodorik binnen geleid, die zich buigt, en weder vertrekt.
Lusignan.
Beminnenswaarde Vrouw!
Melizende en Elize vallen hem te voet.
Geliefde Dochters! welk een heil, na zo veel rouw!
| |
[pagina 315]
| |
Elize.
Myn waarde Vader!
Melizende.
Ach! myn Vader! myn behoeder!
Lusignan.
Ryst, dierbre Telgen! ryst. Vertroost met my uw Moeder.
Sebille.
Geliefde Lusignan! myn steun, myn toeverlaat!
Ik zie u weder; maar, helaas! in welk een' staat?
Gedoemd om deerlyk in een kerkerhol te sterven,
Terwyl ik met ons Kroost in ballingschap zal zwerven.
Lusignan.
Getrouwe Lotgenoote in al myn vreugd en druk!
Het strekke ons nog ten troost, dat we, in ons ongeluk,
Ons-aller traanen hier voor 't laatst te saamen mengen.
Sebille.
Myn Gaê gekluisterd! kan de Hemel dit gehengen?
Gevloekte boeien, voegt ge om dees geliefde hand?
Lusignan.
Eene onverdiende elend' verstrekt ons nooit tot schand'.
Dit onheil waar' het minst van onze tegenspoeden,
Had ik ons Vaderland en u slechts kunnen hoeden.
Dan ach! Jeruzalem, door Saladyn verheerd;
Gy en 't Latynsche volk uit dezen kreits geweerd;
| |
[pagina 316]
| |
De Kerken in de magt van snoode Saraceenen;
Dit zyn elenden die ik eindloos zal beweenen,
Tot myn benaauwde ziel, het kerkerhol ontvlucht,
U-allen wedervind in een gewenschter lucht.
Maar kon uw schranderheid, in de onderhandelingen,
Voor u en Davids stad geen beter lot bedingen?
Sebille.
Al 't volk heeft yvrig zich gekweeten van zyn' pligt.
Zyn dapperheid heeft niet dan voor den nood gezwicht;
Vervuld met woede om 't lot aan u en 't heir beschooren,
Wilde elk uw wreeker zyn, en van geen opgaaf hooren
Vóór dat de zwakke stad geen storm meer kon weêrstaan.
In dezen hoogen nood bood zich Vorst Raimond aan...
Lusignan.
Hoe! Raimond? Ach!..
Sebille.
Hy wierd, dewyl we ons hooploos vonden,
Met onbepaalde magt naar Saladyn gezonden;
Doch 't spaaren van de stad en dit geheiligd oord
Was alles wat hy kon verwerven.
Lusignan.
Vaar niet voort.
Wat saamenschakeling van heillooze euveldaaden!
Rampzalige Vorstin! gy zyt, als ik, verraaden.
| |
[pagina 317]
| |
Sebille.
Wat zegt ge? Ik beef. Verklaar u nader. Meld my toch...
Lusignan.
Gevloekte Raimond! had uw schaamteloos bedrog
Geen leeds genoeg verwekt aan 't heir en aan uw' Koning?
Moest gy uw Vaderland, door valsche trouwbetooning,
Den vyand leevren met myn dierbaar huisgezin?
Sebille.
Myn waarde Hartvriend! bind, om my, uw wanhoop in.
Wierd deze uw taal gehoord, ligt wierd uw lot nog kwaader.
Denkt gy dat Raimond u...?
Lusignan.
Hy, hy is myn Verraader.
Sebille.
ô Hemel! sta ons by! ... Maar vond ge u ook misleid?
Lusignan.
Ik meld u niets dan met volkomen zekerheid.
Die snoode staat gereed zyn' kerkdienst af te zweeren,
En valschen Mohammed voor zynen meester te eeren,
Indien hem Saladyn wil heffen op den troon.
Sebille.
ô Doodelyk bericht!
Lusignan.
ô Duldelooze hoon!
| |
[pagina 318]
| |
Melizende.
Myn waarde Elize! was dit onheil ons beschooren!
Lusignan.
Die veinzaart heeft den val van ons geslacht gezworen,
Sints Vorst Amauri hem, ten steun van Salems troon,
Tot Voogd had aangesteld van Boudewyn, zyn' Zoon:
Dees Prins, uw Broeder, die steeds Raimonds aart mistrouwde.
En zag dat hy met zorg zyne eigen grootheid bouwde,
Verëerde my uw hand; en liet het wettig recht
Der kroone aan uwen Zoon, geteeld uit vroeger echt.
Gy weet, hoe jong die Prins gerukt wierd uit dit leven,
Maar nimmer dacht gy dat hem Raimond had vergeeven.
Sebille.
Vergeeven! Hy!.. Myn' Zoon? ... Ondraagelyke smart!
ô Telg, zo lang beweend, zo dierbaar aan myn hart!
Schoon agttien jaaren na dit onheil zyn verloopen,
Dit jammerlyk bericht scheurt de oude wond' weêr open,
Zy bloed op nieuw, en stort me in 't akligst zielverdriet.
ô Ongelukkig Kind!
Lusignan.
Gy weet nog alles niet.
Die wreedaart lag by 't volk de misdaad op de Moeder.
Sebille.
Op my? Wat zegt ge? Op my? Geen tyger is verwoeder.
| |
[pagina 319]
| |
ô Hemel! gunt ge aan dien ontmenschten 't levenslicht?
Verberg hem voor altoos aan myn verschrikt gezicht.
Verhoor myn beê; 'k zou ligt myn wanhoop niet bepaalen,
Maar 't lot van myn' Gemaal en Zoon op hem verhaalen.
Dan ach! wat neeme ik voor, terwyl ik sterf van rouw!
Lusignan.
Hoe diep doorgrieft me uw druk, beklaagenswaarde Vrouw!
'k Voorzag de smart, die u zyn boosheid zou verwekken;
Doch 't is geen zwygens tyd: 'k moet alles u ontdekken.
't Is u bekend hoe hy, ontslaagen van uw' Zoon,
Ons, door zyn' aanhang, zocht te ontzetten van de kroon;
En dat wy, onbewust van al zyn snoode treeken,
Met dien ontmenschten ons verzoenden op zyn smeeken.
Wy hebben, sints dien tyd, geen achterdocht gevoed,
Misleid door schynbewys van yver en van moed;
En toen hy ons verzocht zyn Gaê, die in de wallen
Van haare hoofdstad was verrast en aangevallen,
Indien het mooglyk waar' van 't zwaar beleg te ontslaan,
Deed onze trouw voor hem ons 't uiterste bestaan.
Sebille.
En hy beloonde op nieuw die weldaad met trouwloosheid!
Lusignan.
Wy vonden ons eerlang, door zyn gevloekte boosheid,
Beslooten in eene engte, op eenen dorren grond,
| |
[pagina 320]
| |
Waar ons aêmechtig heir noch drank noch voedsel vond,
Ter wederzy' bepaald door onbeklimbre bergen,
Gedekt met bosschen, die den drang der wolken tergen.
De Vyand, die ons in dees landstreek had verwacht,
Bezette ons van rondom, met een geduchte magt.
't Was ons onmooglyk door zyn benden heen te dringen,
Of, achterwaart gekeerd, ons onzen ramp te ontwringen.
Het naar gebrek nam toe; en, in dien droeven stand,
Stak 's Vyands gloênde toorts 't geboomte alom in brand,
Des hadden wy in rook en vlammen moeten sneeven,
Of zonder weêrstand ons gevangen overgeeven.
Dit leed myn moed en die der Tempelriddren niet.
Wy vielen uit; doch zien, terwyl men 't spits hen bied,
Door snooden Raimond, die ons volgde, de engte sluiten,
En al den middentogt in zyne nadring stuiten.
Dus wierden wy, helaas! gevangen of geveld,
En 't ovrig volk viel ras in Saladyns geweld;
Die dien verraader en de zynen liet ontkomen
Tot uw en 's Ryks bederf, door beiden voorgenomen.
Melizende.
ô Gruwelyk verraad!
Sebille,
tegen Lusignan.
In al myn wreede smart
Treft uw rampzalig lot nog 't felst myn troostloos hart.
| |
[pagina 321]
| |
Maar wie ontdekte u toch den moord van dien verwaaten,
En dat hy 't waar Geloof uit staatzucht heeft verlaaten?
Lusignan.
Een stervend deelgenoot van zyn gevloekt bestaan,
Geknaagd door 't naberouw dier heillooze euveldaên,
Heeft, in zyn uiterste uur, door wanhoop aangedreeven,
Aan 't Hoofd der Tempeliers daarvan bericht gegeeven.
Dees Held bevind met my zich nog in 's Vyands magt,
Schoon de andre Ridders na den slag zyn omgebragt.
Maar zeg waar gy en 't volk een wykplaats op zult spooren,
Opdat, schoon ik voortaan niet meer van u zal hooren,
En myn gezicht misschien het licht nooit weêr aanschouwt,
Myn hart u echter volge, en weet' waar ge u onthoud?
Sebille.
Wy zullen, zo men ons den doortogt wil vergunnen,
Zien of we in Askalon een schuilplaats vinden kunnen.
Lusignan.
Een Hooger blyve u by, en sterke uw treurend hart!
En gy, myn Dochters! troost uw Moeder in haar smart;
Haar weduwlyke staat eischt dubbel mededoogen;
Laat uw getrouwe hand haar heete traanen droogen.
Gy weet hoe teder ik u-allen heb bemind,
Bemint my, op uw beurt; en, als ge u veilig vind,
En rondom Askalon, in liefelyke streeken,
| |
[pagina 322]
| |
Het digtgetopt geboomt', de kabbelende beeken,
En 't onbezwalkt azuur des blyden hemels ziet,
Denkt dan: ach! dit geluk geniet myn Vader niet.
Elize.
Myn Vader! moeten we u in zulk een' stand begeeven?
Melizende.
Het leven zonder u verstrekt ons tot geen leven.
Lusignan,
tegen Sebille.
En gy, myn Hartvriendin!..
Sebille,
Humfrei ziende.
ô Hemel! 't is gedaan.
| |
Zevende tooneel.Lusignan, Sebille, Melizende, Elize, Humfrei.
Humfrei,
Lusignan omhelzende.
Myn waarde Broeder!
Lusignan,
hem weder omhelzende.
Ach! myn Vriend!
Sebille,
ter zyde.
Ik kan niet gaan.
Humfrei.
Hoe veel rampzaligen veréént hier 't lot te gader!
| |
[pagina 323]
| |
Lusignan,
tegen Humfrei.
Gy toonde uw trouw tot nu een' teêr' Gemaal en Vader;
Betoon die thans zyn Gade en Telgen; blyf haar by:
Uw zorg voor haar behoud bewyze uw zucht voor my.
Vertroost haar in haar' druk, en poog haar voor het woeden
Der Saraceenen, zo 't u mooglyk is, te hoeden;
Doch vallen ze u te sterk, neem dan in tyds de wyk,
En berg haar over zee, in eenig Christenryk.
Denk wie ze u aanbeveelt, en in welke oogenblikken.
Humfrei.
Ik zweer u dat ik my naar uw bevel zal schikken.
Och! of gy in dit uur met ons van hier mogt vliên!
Lusignan.
Ik hoop, in blyder stand, u-allen weêr te zien.
Vaar wel.
Humfrei.
Vaar wel, helaas!
Na een weinig stilzwygens, tegen Sebille.
Gy moet niet langer beiden;
't Is meer dan tyd, Vorstin.
Sebille.
Ik kan van hier niet scheiden.
Berg myne Kindren, berg uzelven: spoed u heen.
Wat wederhoud u nog? Ach! ga, op myn gebeên.
| |
[pagina 324]
| |
Lusignan.
Bedaar, myn Zielvriendin! gy zoud ons-allen waagen.
Laat u de trouwe raad van uw' Gemaal behaagen.
Verzel uw Kindren; denk dat gy in dezen tyd,
Helaas! haar Vader en haar Moeder tevens zyt.
Omhels my voor het laatst in de angsten die my prangen.
Sebille.
Neen, waarde Lusignan! ik blyf als gy gevangen;
Of acht dit Saladyn voor my te ligt een straf,
Men sla, op zyn bevel, my 't hoofd van 't ligchaam af.
Melizende.
Ach! Moeder!
Lusignan.
Dierbre Gaê!
Elize.
Om alles...
Sebille.
't Kan niet schaaden.
De ontmenschte Raimond zal op nieuw ons toch verraaden.
Humfrei.
Zou hy de booswicht zyn? ...
Sebille.
Hy roofde my de kroon;
Verried myn' Echtgenoot; was moorder van myn' Zoon;
| |
[pagina 325]
| |
Heeft ons kloekmoedig heir in 's Vyands magt gegeeven,
En zal gewis op weg ons-allen ook doen sneeven.
Humfrei.
Myn Zuster!
Lusignan.
Welk een ramp!
Sebille.
Hy vlie' die vlieden kan.
'k Wacht hier myn einde, en leef of sterf met Lusignan.
Vaar wel, myn dierbaar Kroost! Nu, wees bedaard te moede.
Vaar wel, myn Broeder! Ga! 'k Beveel u 's Hemels hoede!
Lusignan.
Myn Lief! myn Levenslust! toon thans uw' eedlen aart.
Bepaal uw wanhoop, eer ze ons grooter onheil baart.
Besef dat my uw trouw of yver niet kan baaten;
Dat ik, aan u ontrukt...
Sebille.
Ik zal u nooit verlaaten.
Dat Saladyn beproeve of hy ons scheiden kan.
Ik smelt, ik sterf van rouw. Myn waarde Lusignan!
Ach! om den zilten stroom, dien ge uit myn oog ziet vloeien,
Om al myn traanen die uw ketenen besproeien,
Ontferm u over my; verhoor myn jongste beê:
Vergun dat ik by u moog' sterven op dees steê.
| |
[pagina 326]
| |
Dat alles vliede; ik wil geen mensch in onheil storten.
Lusignan.
Gy zult uw leven...
Sebille.
Neen, ik zal myn' ramp verkorten.
Lusignan.
Nooit trof my feller smart, dan in dit oogenblik!
Melizende.
ô Hemel! Raimond komt.
Sebille.
Ik beef van woede en schrik.
| |
Agtste tooneel.Lusignan, Sebille, Melizende, Elize, Humfrei, Raimond.
Raimond.
Vorstin! 't is scheidens tyd.
Lusignan,
hem met verontwaardiging aanziende.
Brengt gy die maar', Verraader!
Sebille.
Wyk, moorder van myn' Zoon! Te rug, te rug; niet nader!
Raimond.
Wat zegt gy? Heeft myn hulp dit loon van u verdiend?
| |
[pagina 327]
| |
Sebille,
op de kluisters van Lusignan wyzende.
Dees boei getuigt uw hulp. 't Is uit, geveinsde Vriend!
't Is uit. Uw valsheid zal myn' argwaan niet meer stuiten.
Hier is geen leger meer, dat gy kunt in doen sluiten;
Geen wettig Vorst, dien gy in kluisters klinken kunt;
Geen troon, dan die u reeds ten bloedpryze is vergund;
Geen ongelukkig Kind, dat gy het licht kunt rooven.
Raimond.
Ontzinde! uw woede streeft myn taai geduld te boven.
Verbeeld gy u dat ik deez' smaad gedoogen zal?
Lusignan.
Vertrek, klaag Saladyn uw grievend ongeval.
Ontmenschte, die gewis reeds door uw vloekgenooten
Op weg al 't schuldloos bloed der Christnen hebt vergooten!
Ga, voeg ons hoofd by 't hunne, opdat men u niet wyt'
Dat gy verdelger van 't rampzalig Sion zyt,
En om een kroon, besmet door alle uw gruweldaaden,
Uw' Koning, Vaderland, en Godsdienst hebt verraaden.
Raimond,
de hand aan zyn zwaard slaande.
Rampzalige! houd op, eer ik my wraak verschaff'.
Humfrei,
zyn zwaard trekkende.
Verraader! wyk, of wacht op 't oogenblik uw straf.
Raimond,
zyne stem verheffende.
Kom, Omar 't is hoog tyd.
| |
[pagina 328]
| |
Sebille.
Vloekwaardige! ga heenen.
Melizende.
Ach! Saraceenen in dees plaats!
Elize.
Ach! Saraceenen!
| |
Negende tooneel.Lusignan, Sebille, Melizende, Elize, Humfrei, Raimond, Omar, en groot gevolg van Saraceensche krygslieden.
Raimond.
Men boei' den gantschen stoet, op last van Saladyn.
Omar.
Mynheer!
Raimond.
Verzuim geen tyd; ik zal uw waarborg zyn.
Op een' wenk van Omar, kluisteren de wachten Sebille, Melizende, Elize, en Humfrei, en ontneemen den laatsten zyn zwaard.
Vloekwaardigen! ik zal u leeren my te tergen.
Lusignan.
Wy zullen aan den Vorst uw gruwlen niet verbergen.
| |
[pagina 329]
| |
Raimond.
Ik zal gewroken zyn eer 't licht ten avond daalt.
Een hoon als deze word alleen met bloed betaald.
Men breng' hen-allen weg.
De gevangenen worden weggeleid.
Tegen Omar. Hoe! zoude ik hen verschoonen?
Vorst Saladyn, myzelv', en Mohammed zien hoonen?
Myn Vriend! gy zyt als ik een yvrig Musulman;
Help my de snoodheid van dit heilloos vloekgespan
Terstond in al haar kracht aan Saladyn ontdekken;
't Zal hem voldoen, en ons tot roem en voordeel strekken.
Einde van het vierde Bedryf.
|
|