Tooneelpoëzy. Deel 2
(1786)–Lucretia Wilhelmina van Merken, Nicolaas Simon van Winter–
Auteursrechtvrij
[pagina 262]
| |
Eerste tooneel.Melizende, Elize, Staatjuffers, Eustatius, Matilde, Agnes, en eenigen der aanzienlykste Inwooners van Jeruzalem.
Melizende.
Myn Vrienden, laaten we ons veréénen,
En met één hart, als met één stem,
Ons ongelukkig lot beweenen,
En 't onheil van Jeruzalem.
Eustatius.
Waar is de blyde tyd, toen 't leger der Latynen,
Ter kruisvaarte uitgerust, verscheen in 't Heilig Land;
Toen Godefroi de maan van Mekka deed verdwynen?
Waar is de blyde tyd, toen 't leger der Latynen
Op Sions hoogen muur de kruisvaan had geplant?
Matilde.
Die blyde dagen zyn verstreeken;
Het Vorstlyk Sion neigt ten val.
| |
[pagina 263]
| |
Jeruzalems verheven wal
Ligt schier voor 't stormgeweld bezweeken.
Agnes.
De Olyfberg is in 's vyands magt:
Hy drenkt uit Kedrons beek zyn wreede legerschaaren.
Het woedend Saraceensch geslacht,
Dat ons en ons Geloof veracht,
Vernielt aan allen kant de kerken en altaaren.
Elize.
Spoei voort, ô welige Jordaan!
Spoei voort; doe Salems ongelukken,
Zo verr' ge uw golven voert, verstaan:
Meld, meld de rampen die ons drukken,
Van 't Asphaltitisch meir tot Cezareaas wal:
Uw stroom, met bloed geverwd, getuige ons ongeval!
Agnes.
De rampörcaan, dien wy zien groeien,
Slaat op den Libanon de hooge Ceders neêr.
De Olyfboom geeft geen vruchten meer,
En Sarons roos laat af van bloeien.
Matilde.
ô Sion! leg uw tooisel af;
Verneder u in 't stof met traanen en gebeden!
| |
[pagina 264]
| |
Melizende.
ô Doodshoofdsberg! ô Kerk van 't Heilig Graf!
Zal u de onreine voet des Saraceens betreeden?
Eustatius.
Rampspoedig Nageslacht van koning Boudewyn,
Die 't leven moedig waagde om 't Christendom te hoeden!
Zal, na een menigte der wreedste tegenspoeden,
Jeruzalem uw grafplaats zyn?
Elize.
Ach! moet ik sterven in het opgaan myner dagen,
Eer ik de zoetheid van het leven heb gesmaakt?
Melizende.
Wat hooger Magt behaagt moet u en my behaagen.
Laat ons niet om ons onheil klaagen,
Als 't ongeloovig rot paleis en tempels blaakt.
Eustatius.
ô Sion, zo beroemd voordezen,
Welëer door Babels toorts verteerd,
Door Rome in gloeiend puin verkeerd,
En glansryk uit uwe asch verreezen!
Word gy dan in het eind' door Saladyn verheerd?
Agnes.
Hy zal hier jeugd noch grysheid spaaren;
Ons dreigt een jammerlyke dood.
| |
[pagina 265]
| |
Matilde.
Waar bergen we ons, in dezen nood,
Voor 't woeden der geweldenaaren?
Melizende.
My dunkt, ik zie ons schuldloos bloed
Langs Salems breede straaten stroomen:
De ontzinde vyand brult en woed.
Wat raad in zo veel tegenspoed?
Elize.
Helaas! helaas! 't is met ons omgekomen.
| |
Tweede tooneel.Melizende, Elize, Staatjuffers, Eustatius, Matilde, Agnes, en eenigen der aanzienlykste Inwooners van Jeruzalem; Heraclius, gevolgd van eenige Geestelyken, uit de Kerk treedende, waarvan de deuren open blyven. In het verschiet ziet men veel volk in de Kerk.
Heraclius.
Vorstinnen! Eedle Stoet! Getrouwe Burgerschaar'!
En gy, ô Geestlykheid, die, by 't gewyd altaar,
De plegtigheên verricht! dat zich hier niemand vleie,
Of door een valsche hoop op lyfsbehoud misleiê!
| |
[pagina 266]
| |
Maakt van den tyd gebruik, u tot uw nut vergund:
Bereidt u-allen tot de dood zo goed gy kunt.
Toont u gelaaten, op de nadring der barbaaren;
Toont dat gy sterven kunt, als de eerste martelaaren;
Denkt aan geen redding, door 't omhelzen van de wet
En valsche gruwelleer' van snooden Mohammed;
Geen zucht tot zelfbehoud doe u uw' pligt verraaden;
Betoont uw' yver niet door woorden maar door daaden.
Elize.
Ik ben, zo 't wezen moet, hoe jong, de dood getroost.
Agnes.
Ach! waar' myn Gaê gered!
Matilde.
ô Myn onnoozel Kroost!
Zo gy slechts veilig waart, ik zou gewillig sneeven.
Heraclius.
Het voegt ons niet alleen onszelven op te geeven,
Maar Ouders, Gade en Kroost, en wat ons dierbaar is.
Men rukk' die banden los. Dat liefde en deerenis
Thans wyken voor de hoop en 't welgegrond betrouwen
Van hen na weinig tyds gelukkig weêr te aanschouwen.
Ikzelf zal u, aan 't hoofd der vroome Geestlykheid,
Op 't heilspoor vóórgaan dat naar beter Erfland leid.
| |
[pagina 267]
| |
Melizende.
Acht gy dan alle hoop geheel voor ons verlooren?
Heraclius.
Het staat thans zekerlyk hier erger dan te vooren.
Zo iemand Saladyn de minste kennis geeft
Hoe weinig magts de Stad tot verdren weêrstand heeft,
Zal hy zyn heilloos heir de muurbres in doen trekken,
En deez' gewyden grond met onze lyken dekken:
En, schoon men stuite hem van wyk tot wyk een poos,
Het wekte slechts de wraak: 't staat alles hoopeloos.
Eustatius.
Ach! strekte Lusignan de vesting nog tot hoeder!
Heraclius.
De Koningin genaakt, verzeld van haaren Broeder.
Agnes.
Men ziet op haar gelaat den rouw die 't hart verteert.
| |
[pagina 268]
| |
Derde tooneel.Melizende, Elize, Staatjuffers, Heraclius, Geestelyken, Eustatius, Matilde, Agnes, en eenigen der aanzienlykste Inwooners van Jeruzalem, Sebille, Humfrei.
Zo dra Sebille voorwaart op het midden van het tooneel genaderd is, vallen Eustatius, Matilde, Agnes, en de verdere Inwooners van Jeruzalem haar te voet. Sebille.
Rys, dierbre Burgery! Wat is 't, dat gy begeert?
Eustatius.
Vergun dat wy, geknield, 's volks klagten u doen hooren.
Vorstin! gy ziet den ramp, Jeruzalem beschooren.
Wy weeten dat de stad niet langer houbaar is.
Behoed ons, zo gy kunt. Betoon uw deerenis
Aan deze onnoozle schaar' van Kinders en van Vrouwen,
Die in den wreedsten angst hun nadrend lot beschouwen.
Sebille.
Bedrukte Burgers! ryst. Gy kent myn teder hart.
Zy ryzen allen.
Och! of myn deernis u kon redden uit uw smart!
Ik vind my zelf gestort, gedompeld in de rampen,
| |
[pagina 269]
| |
Waarmeê het ongeluk u allen dwingt te kampen.
Ik heb myn' Lusignan, myn' troost, myn' toeverlaat,
Geboeid gelyk een slaaf, in een gescheurd gewaad,
Zien leiden om de stad, waar hy, in vroeger dagen,
Als wettig Ryksmonarch den Scepter had gedraagen.
Men voerde hem, helaas! tot in 't gezicht van 't Hof.
Verbeeld u, zo gy kunt, hoe my dit schouwspel trof!
En, ach! wie weet, wie weet wat lot hy heeft te wachten!
Veelligt zal 's vyands staal hem onmeêdoogend slagten,
Terwyl het overschot van ons doorluchtig bloed,
Myn waarde Dochters, tot Vorstinnen opgevoed,
Benevens u en my alreê gedoemd tot sterven,
In weêrwil onzer beê, geen handvol aard' verwerven.
ô Ongelukkig Volk! ô Telgen, my zo waard'!
ô Dierbre Lusignan! zal 's vyands moordziek zwaard
Ons allen in dit uur..? Dan ach! wat baat myn weenen?
De zon van ons geluk, helaas! heeft uitgescheenen.
Eustatius.
Gy zoud aan veelen ligt het sterflot doen ontgaan,
Zo gy den raad bezocht, dien ik u voor zal slaan.
Ik smeek u niet door zucht tot zelfbehoud gedreeven;
Ik wensch myn Vaderland noch Koning te overleeven:
Het lot viel me in myn jeugd en in myn grysheid straf.
Ik sta met d'eenen voet reeds op den rand van 't graf;
| |
[pagina 270]
| |
Doch zou, 'k ontken het niet, daarin geruster daalen,
Zo ik uw' ramp en dien der burgren kon bepaalen.
Sebille.
Eerwaarde Gryzaart, spreek: Wat hebt gy uitgedacht?
En wees verzekerd, is uw voorstel in myn magt,
Dat ik, hoe zwaar gedrukt door myne ondraagbre plaagen,
Tot nut van 't algemeen het uiterste zal waagen.
Eustatius,
zich nevens de burgery aan haare voeten werpende.
Wy smeeken u, ten troost in de algemeene elend',
Dat gy een' Afgezant naar 's vyands leger zend;
Ligt wierd door hem, ofschoon hy weinig kon bedingen
Ten beste van de stad of van de stedelingen,
Der Saraceenen woede in 't einde een perk gezet;
De vroome Patriarch en 't Vorstlyk Huis gered.
De Koningin richt Eustatius op, en geeft de burgery een' wenk om op te ryzen.
Sebille,
tegen Eustatius.
Myn heil is aan het heil der burgery verbonden.
Ik heb Vorst Raimond reeds naar Saladyn gezonden,
Om te onderstaan of 't volk nog iets verwerven kan?
Heraclius.
Gy zoekt de deerenis vergeefs by een' tiran,
Die altoos wellust vind in Christenbloed te plengen.
| |
[pagina 271]
| |
Sebille.
Wy moeten dulden 't geen de Hemel zal gehengen;
Ten minsten heb ik my gekweeten van myn' pligt;
Tegen Eustatius.
En tot behoud der stad zo veel ik kon verricht.
Doch Raimond had voorlang hier weder kunnen wezen.
Zyn lang vertoeven doet myn ziel met reden vreezen,
Dat Saladyn, getergd door onzen wederstand,
't Bederf besloot van ons en van ons Vaderland.
Eustatius.
Doorluchte Koningin! dat u de Hemel zegen'!
Ons hart erkent uw zorg... Wat ook het volk bejegen'
Door d' onverzoenbren wrok van 't Saraceensch gebroed,
Gy en uw Vorstlyk Huis zult vry zyn van ons bloed.
Humfrei.
Ik zie Theodorik.
Tegen Sebille.
Nu zal men spoedig hooren
Wat lot de vesting en ons allen is beschooren.
| |
[pagina 272]
| |
Vierde tooneel.Sebille, Melizende, Elize, Humfrei, Staatjuffers, Heraclius, Geestelyken, Eustatius, Matilde, Agnes, en eenigen der aanzienlykste Inwooners van Jeruzalem, Theodorik.
Sebille.
Waar of Vorst Raimond toeft?
Tegen Theodorik.
Hoe! keert gy dus alleen?
Theodorik.
'k Liet hem by myn vertrek in 't heir der Saraceên.
Hy wierd zyns ondanks door Vorst Omar opgehouên.
Gy zult hem zekerlyk op 't oogenblik aanschouwen.
Ik keer op zyn bevel, opdat ik u ontdekk'
Dat hy het noodig acht in een geheim gesprek
U rekenschap te doen van al zyn onderwinden,
En dat hy wenscht, Vorstin, u onverzeld te vinden.
Humfrei.
Dit spelt niets goeds voor ons.
Heraclius.
Ik heb niets goeds verwacht.
| |
[pagina 273]
| |
Sebille,
tegen haare Dochteren.
Gy hoort de tyding, door Theodorik gebragt.
Treedt met de Geestlykheid en Burgers naar de altaaren;
Smeekt Hem, die 't all' bestiert, ons, zo 't moog' zyn, te spaaren.
Tegen Heraclius.
Eerwaardste! blyf.
De Prinsessen, de Staatjuffers, de Geestelyken, en de Burgers treeden in de Kerk.
Matilde,
heengaande.
Helaas! nu is 't met ons gedaan!
| |
Vyfde tooneel.Sebille, Humfrei, Heraclius, Theodorik.
Heraclius.
Wy zyn gewis gedoemd het sterflot te ondergaan.
Myn hart voorzegt het my. Ik ken den aart dier wreeden:
Zy lieten nimmer zich vermurwen door gebeden.
Sebille.
Wat lot de ontzinde woede ook over ons besloot,
Dees naare onzekerheid is erger dan de dood.
Humfrei.
Daar is Prins Raimond zelf.
| |
[pagina 274]
| |
Zesde tooneel.Sebille, Humfrei, Heraclius, Theodorik, Raimond.
Sebille.
Voldoe aan myn verlangen.
Wat antwoord hebt gy toch van Saladyn ontfangen?
Raimond.
Hy toonde zich verwoed door Salems tegenstand,
En doemde al 't volk ter dood, de vesting tot den brand.
Sebille.
ô Vaderland! ô Volk!
Humfrei.
Kost gy, door uw gebeden
En smeekingen, hem niet tot deernis overreeden?
Raimond.
'k Heb my met lyfsgevaar gekweeten van myn' pligt;
En voor Jeruzalem all' wat ik kon verricht.
Ik bad hem dat hy zich genadig wilde toonen;
De stad en burgery uit deerenis verschoonen;
Zyn frissche lauren niet bezoedlen met het bloed
Van overheerden, die, geknield aan zynen voet,
Hem smeekten om genade en gunstig mededoogen.
| |
[pagina 275]
| |
Ik bragt hem de yslykheên en gruwlen onder de oogen,
Die 't ongelukkig volk door 't woên te wachten had.
Ik maalde hem den roem, de eerwaardigheid der stad,
De groote heiligheid der Outers en der Kerken.
Heraclius.
Gy vleide u vruchtloos iets ten besten uit te werken;
De heete bloeddorst dier verwoeden is te groot.
Humfrei.
Ontdek ons, bid ik u, wat hy in 't eind' besloot?
Raimond.
Ik acht dat my noch blaam noch onëer aan zou kleeven,
Schoon ik hier alles aan 't verderf wilde overgeeven,
Dus sprak hy: Wyl uw volk myn goedheid heeft versmaad,
Hunn' eigen ramp bewerkt, met dien van hunnen Staat.
Doch hoor myn jongst besluit, en wacht u my te tergen
Door my iets meer voor stad of burgery te vergen.
Sebille.
Ik beef voor 't vonnis dat die trotsche heeft geveld.
Raimond.
Ik heb, dus voer hy voort, de vest in myn geweld,
Zo ras ik 't heir beveel met stormen voort te vaaren;
Doch zal Jeruzalem en de ingezeetnen spaaren.
Sebille.
Algoede Hemel!
| |
[pagina 276]
| |
Heraclius.
Hoe!
Humfrei.
Kan 't waar zyn wat gy zegt?
Raimond.
Ik zou, vervolgde hy, naar 't wettig oorlogsrecht,
De stedelingen als myn slaaven handlen kunnen,
Doch zal de vryheid by het leven hen vergunnen,
Mits voor 't Latynsche volk een hoofdgeld word betaald,
En ze allen, eer de zon weêr van het zuiden daalt,
Van hun Vorstin verzeld, Jeruzalem verlaaten.
Dat zich de Koningin met al haare onderzaaten
Naar eene stad begeev' waar zy zich zeker houd.
'k Vergun aan 't wykend volk van 't zilverwerk en goud,
Dat wettig hen behoort, zo veel elk meê kan draagen.
Elk ga te voet, men denke aan kemel, paard noch wagen.
Den Grieken word vergund te woonen in de stad;
En, wyl dat volk van ouds een' diepen eerbied had
Voor een der Kerken, die van 't Heilig Graf geheeten,
Zorg dat zy, tot een blyk van myn genade, weeten
Dat ik die Kerk hen schenke; opdat zy hun gebeên
Daar storten voor myn heil, met al de plegtigheên
Die zy gewoonlyk by hunn' outerdienst verrichten.
Al de andre Kerken en geheiligde gestichten
| |
[pagina 277]
| |
Zyn myne, en aan den dienst van Mohammed gewyd.
Dit is myn wil en wet. Ga heen; verzuim geen tyd.
Men leevre my de vest. Ik zal in 't hof verschynen,
Zo ras de morgenzon de nevels doet verdwynen.
Ziedaar myn' droeven last. 't Is tyd dat elk zich spoê.
Men laate, op levensstraf, geen mensch 't vertoeven toe.
Sebille.
ô Vaderlyk Paleis! ô Haardsteên! ô Altaaren!
Gewyde Plaatsen, die myn hart zo dierbaar waaren
Toen ik, met myn' Gemaal, nog onbewust van leed,
In 't opgaan van myn jeugd, hier vreedzaame uuren sleet!
ô Heilige Oorden, die 't Geloof, uit al de hoeken
Der aarde, dag aan dag eerbiedig kwam bezoeken!
Moet ik, aan u ontrukt, met wankelenden stap,
Myn leven sleepen in de wreedste ballingschap;
Daar trotsche Saladyn my, woedende en verbolgen,
Gelyk de leeuw een hinde, al brullend zal vervolgen?
En, och! waar bergen we ons? waar zal, waar kan ik gaan,
Daar ik niet steeds ten prooie aan zyn geweld zal staan?
Heraclius.
Ik acht het zeker dat ons 't vluchten niet zal baaten,
Al kon men zich op 't woord van Saladyn verlaaten.
Zyn woedend krygsheir zal, op 't onverwachtst, misschien...
| |
[pagina 278]
| |
Raimond.
Gy kent hem niet. Hy weet zyn' last te doen ontzien.
Geen van zyn oorlogsvolk, hoe raazende van woede,
Die ons ontrusten zal, neemt hy ons in zyn hoede.
Humfrei.
Men wyk' naar Askalon, daar zyn wy digt aan zee;
En al het vaartuig dat of daar of op de reê
Van Joppe of Tirus ligt, verstrekke ons, met de vlooten
Ons toegezonden door de wetserbondgenooten,
Een wykplaats, om des noods de razerny te ontgaan.
Heraclius.
Ik keur uw voorstel goed.
Sebille.
Ik neem het willig aan.
Raimond.
't Is meer dan tyd, Vorstin, aan 't volk zyn lot te ontvouwen.
Sebille,
tegen Raimond en Theodorik.
Ik durf my veilig op uw beider vlyt betrouwen.
Zorg dat 's Verwinnaars last door Salem word verspreid;
Dat ieder burger waak' voor eigen veiligheid.
Elk berg' zyne Ouders, Gade en Kroost, en huisgenooten;
Geen mensch zy door hun schuld van bystand uitgeslooten.
| |
[pagina 279]
| |
Zevende tooneel.Sebille, Humfrei, Heraclius.
Sebille.
Myn ziel bezwykt schier door 't gewigt van myne elend'.
Tegen Heraclius.
Eerwaardste! maak aan 't volk zyn nadrend lot bekend.
Spaar my dit naar bericht: ik voel myn bloedend harte
Te doodelyk gegriefd door de algemeene smarte.
Heraclius.
Ontzeg hen echter niet te luistren naar hun klagt.
Sebille.
Ach! meld hen, moet het zyn, dat ik hen hier verwacht.
| |
Agtste tooneel.Sebille, Humfrei.
Humfrei.
Beklaagenswaarde stad! Rampspoedige Onderdaanen!
Had u myn trouw een' weg ter redding kunnen baanen!
Vervloekt verraad, dat ons van krygsvolk heeft ontbloot,
Het welk ons mooglyk had verdedigd in den nood,
En Saladyn verpligt het zwaar beleg te staaken!
| |
[pagina 280]
| |
'k Gevoel myn droeve ziel door woede en wanhoop blaaken.
Zal Sions glansryk licht, door Mekkaas bleeke maan
Verduisterd, voor altoos in traanen ondergaan,
Een ongeloovig Vorst op Davids troon regeeren,
En 't volk, door dwang, de wet van Mohammed doen eeren!
Zal Kerk by Kerk, welëer door 't Christendom gebouwd,
Beschonken en gesierd met eêl gesteente en goud,
En overblyfsels, die den diepsten eerbied wekken,
Nu tot een' roof en schimp van 't ongeloof verstrekken!
My dunkt, ik zie alreede onze outers omgewroet;
Het heilig Kruis vertrapt door zyn' gevloekten voet.
ô Groots Jeruzalem! ô Oogelyn der steden!
Geheiligde Oorden, eer door eedler voet betreeden!
Zo 't westersch Christendom, als 't onze elend' verstaat,
Ons van die snooden door een kruisvaart niet ontslaat,
Dat dan de Hemel zelf zich tot uw wraak verbinde,
Den mond der aarde ontsluite, en 't heilloos rot verslinde!
Sebille.
Laat toch uw' vroomen mond door drift geen vloek ontgaan.
De Hemel schynt dit uur die snooden by te staan.
Men zwyge en zwichte, nu noch klagt noch traanen baaten.
Maar, ô myn Lusignan! moet ik u achterlaaten?
Wie weet, wie weet of u de deerenis niet moord,
Als gy het onheil van uw Gade en Telgen hoort?
| |
[pagina 281]
| |
Ach! mogt ik, tot myn' troost, myn' jongsten wensch verwerven,
Nog ééns u wederzien, en in uwe armen sterven.
Humfrei.
Daar gaat de kerkdeur op.
| |
Negende tooneel.Sebille, Melizende, Elize, Humfrei, Staatjuffers, Heraclius, en eenige Geestelyken, Eustatius, Matilde, Agnes, en eenigen der aanzienlykste Inwooners van Jeruzalem. Men ziet het Volk zich in de Kerk by de deur plaatsen.
Sebille.
Beklaagenswaarde Schaar'!
Myn lotgenooten in het schriklykst lyfsgevaar!
Het loopt, gelyk gy hoort, met onze hoop ten ende.
Dat elk, zo goed hy kan, zich schikk' naar zyne elende;
En als de morgenstond uit de oosterkimmen ryst,
Met zyn bedrukt gezin, of die hy hulp bewyst,
Zich naar de dalpoort spoede, en poog' de dood te ontwyken.
Tegen Humfrei.
Myn Broeder! laat uw trouw ons tot den einde blyken.
Geef, bidde ik, aan de helft der weêrbre manschap last
De schaaren vóór te gaan; om, wierden we aangetast,
| |
[pagina 282]
| |
Ten minsten 't schuldloos bloed met bloed te doen betaalen.
Hen volg' 't gewonde volk, en die gedrukt door kwaalen
Of ouderdom het minst bestand zyn voor gevaar;
Dan trekk' de Geestlykheid; en voorts de onweêrbre schaar'
Van vrouwen, maagden en onnoozle zuigelingen:
Beveel dat zy door angst elkandren niet verdringen;
Sterk haar betrouwen op het woord van Saladyn:
Ikzelf zal met myn Kroost en stoet de laatste zyn.
Het ovrig oorlogsvolk moet onzen uittogt dekken;
Gy, met uw Riddren, ons ter achterhoede strekken.
Humfrei.
Ik zweer aan u en 't volk myn trouw in dezen nood;
Elk zal, zo lang ik leef, bevryd zyn van de dood.
Sebille,
tegen het volk.
Elk tracht' zyn hartewee, zo 't mooglyk is, te smooren.
Op 't minste driftig woord zyn wy gewis verlooren.
Men terg' geen vyand, aan wiens enklen wenk wy staan.
Geef aan myn' raad gehoor: uw leven hangt 'er aan.
Agnes.
ô Myn gewonde Gaê! hoe doe ik u ontkoomen?
Matilde.
ô Zestal Telgen! hoe u-allen meêgenomen?
Heraclius.
Ach! dwingt de hooge nood ons van 't altaar te vliên!
| |
[pagina 283]
| |
ô Sion! zal ons oog u nimmer wederzien!
Sebille.
Verschoont myn smarte; staakt uw jammren, op myn bede.
Gy allen voert nog Gade of Kroost of Ouders mede,
Maar ik, van roem en kroon en heerschappy beroofd,
Zwerf eenzaam, met myn Kroost; terwyl myn troost, myn hoofd,
Myn dierbre Lusignan, in ketenen blyft kwynen,
In holen, waar hem nooit het zonlicht zal beschynen.
Eustatius.
ô Ongelukkig Vorst!
Elize.
ô Vader!
Melizende.
Wreed verdriet!
Men zegt, helaas! dat hy het licht niet meer geniet.
Humfrei.
Elks leed drukt reeds te zwaar; dat niemand het verzwaare,
Maar in dit aaklig uur zyn' moed en kracht vergaêre.
Leent toch geen nieuwe stof aan de onverdraagbre smart.
Eustatius.
ô Ouderlyk Gewest! wat valt het scheiden hard!
Heraclius.
Bedrukte burgery, staak dit wanhoopig weenen.
Laat elk, met al zyn kracht, zyn broedren hulp verleenen.
| |
[pagina 284]
| |
Men berge wat men kan, ten nutten onderstand.
Hy knielt.
Vaar wel, geliefde Kerk! vaar wel, myn Vaderland!
Ik kus uw' grond voor 't laatst. Dat u de Hemel hoede!
Hy denke aan Salems volk en 't Vorstlyk Huis ten goede!
Allen knielen.
Sebille,
knielende.
ô Hemel! blyf ons by; hoor onzer-aller stem!
Bescherm ons op den togt; behoê Jeruzalem!
Zy buigen allen met het aangezicht op de aarde.
Het gordyn valt. Einde van het tweede Bedryf. |
|