|
| |
| |
| |
Vyfde bedryf.
Eerste tooneel.
Olinde, en haar Zoontje; Du Bree.
Adustaas valsch bericht had u en my misleid.
Men ziet den vyand niet. Wy zyn in zekerheid.
Dan ach! ons krygsvolk heeft Louize niet vernomen.
Hoe ras 't zich heeft gespoed, het is te spaê gekomen.
De snoode roover, die eene engte hield bezet,
Heeft, by die engte, aan hen den doortogt stout belet,
Tot hy haar in het diepst der bosschen had doen voeren.
Hoe zal dit gruwelstuk held Gourges hart beroeren!
Wie meld, wie meld hem dit? ik vind my buiten staat.
Was die rampspoedige gespaard tot dezen smaad!
Zy waande zich by ons in veiligheid te vinden,
En, wat ze ook vreezen mogt, zy vreesde niets van Vrinden.
Des vyands woede alleen... Beklaagenswaarde Vrouw!
Louize! myn Louize! ik smelt om u van rouw.
Amerika, helaas! voed ook zyn wangedrochten.
Adusta wierd altoos, door sterke boezemtochten,
| |
| |
Geplaagd, gejaagd, geschokt; doch zyn meêwaarig hart
Toonde echter deernis met der droeven ramp en smart;
Zyn ziel geraakte, schoon zyn driften woedend waaren,
Als hy geen weêrstand vond, allengs weêr aan 't bedaaren;
Dan vloekte hy de drift, die hem had aangezet;
Dan gaf betaamlykheid zyn hart op nieuw de wet.
Hoe laag is hy deez' dag gezonken in myne oogen!
Ik gruw van zyn bestaan, en ben met hem bewoogen.
Denk dat ik 't levenslicht
Aan zyn weldaadigheid en bystand ben verpligt.
Dan ach! waartoe, waartoe behield hy my het leven!
Veel beter had hy my zyn' dolk in 't hart gedreeven,
Dan dat hy door dees daad myn' roem en achting krenkt.
Wie weet of Gourges in zyn smart my niet verdenkt,
Dat ik, rampspoedige, van 't schelmstuk heb geweeten,
En voor zyn Dochter niet naar eisch my heb gekweeten.
Hoe willig had ik voor myn' laatsten droppel bloed
Adustaas boosheid en Louizes ramp verhoed!
Myn ziel verwenscht het uur dat hy haar 't eerst aanschouwde.
Wie onzer had vermoed dat hy dien ramp ons brouwde?
| |
| |
ô Myn Satouria! wat baat nu onze vlyt?
Myn Broeder! wie verzacht uw hartewee en spyt?
Uw Vriend, dien gy behoed, uw Vriend is uw verraader.
Louize! in welk een' staat verliest ge op nieuw uw' Vader?
Ik, die Adusta ken, bemerkte alreeds deez' dag
Dat hy Louize met begeerige oogen zag.
Maar nimmer achtte ik hem bekwaam tot gruwelstukken;
Of waande dat hy haar aan onze zorg ontrukken,
Zichzelv' door vrouwenroof bezoedlen, en de trouw
Van zynen Boezemvriend zo avrechts loonen zou.
ô Driften! hoe vervoert uw kracht de beste menschen!
| |
Tweede tooneel.
Olinde, met haar zoontje; Du Bree, La Vigne.
Sta aan La Vigne toe u beiden heil te wenschen.
Wy hebben Karelsburg gewonnen in den stryd;
De Spanjaard is geveld, en Florida bevryd.
Ons Land verlost! maar ach! myn Gaê misschien gebleeven,
| |
| |
Neen, ô neen; zy beiden leeven,
En juichen nevens ons om 't heil van dit Gewest.
Hoe wierd het heldenheir verwinnaar van de vest?
't Is ons naar wensch gelukt den vyand te overvallen.
De braave Gourges had, vóór 't nadren tot de wallen,
Opdat de Castiljaan 't ontvluchten wierd belet,
De paden naar het bosch met oorlogsvolk bezet.
Stalame, die verheugd dien last had aangenomen,
Heeft loflyk dien volvoerd: geen vluchtling is ontkomen.
Het saamgevoegde heir trok, by het licht der maan,
Op 't sterke Karelsburg in groote stilheid aan,
Opdat de Vyand ons te spader mogt ontdekken.
Wy vreesden dat de graft vertraaging zou verwekken,
Doch vonden die ondiep en naauwer dan men dacht.
Fluks wierd, naar ons gebruik, 't bestormtuig aangebragt.
Held Gourges had nog naauw' de ladders op doen rechten,
Of Otocara, niet gewoon in rang te vechten,
Vloog onverschrokken, met zyn heirbyl in de hand,
Naar boven; won den wal, en hield 'er rustig stand;
En deed den schildwacht, door een' zwaaren slag getroffen,
Al suizebollende, in de vesting nederploffen.
| |
| |
Wy vloogen, op zyn spoor, vol moeds den vestwal op;
Toen rees de alarmklank en 't gejuich alom in top.
De ontwaakte vyand, in geen staat ons 't hoofd te bieden,
Scheen als in twyfling of hy vechten wilde of vlieden.
Melendes, die ons zocht te keeren met zyn wacht,
Is door de dappre vuist uws Broeders omgebragt.
Valmonte is, aan zyn zy', door uw' Gemaal verslaagen.
De vest was overheerd toen 't licht begon te daagen.
De vrekke vyand, die zo wreed ons heeft verdrukt,
Heeft veelen van ons volk naar Karelsburg gerukt,
Daar die rampspoedigen in naare elende kwynen,
Of zich gedoemd zien tot den arbeid in de mynen;
Helaas! hebt gy hen niet gevonden in dat oord,
Of heeft zyn razerny hen op uw komst gemoord?
Wy hebben honderden bedrukte Amerikaanen,
Die in de ketens der gevloekte Castiljaanen
Als slaaven kwynden, uit hun wreede boei verlost.
De braave Gourges heeft, na 't winnen van deez' post,
't Veréénigd leger in twee deelen afgescheiden.
Hyzelf, met uw' Gemaal, zal de eene helft geleiden
Naar een' der burgen door den Spanjaard hier gebouwd;
En de andre helft wierd aan uw' Broeder toebetrouwd,
| |
| |
Om, daar onze oorlogsliên hem moedig onderschraagen,
Terstond vóór d'andren burg den vyand op te daagen.
Die plaatsen zyn te zwak om tegenstand te biên;
Des zult ge uw Vrienden haast verwinnend wederzien.
Tegen Du Bree.
Verblyd ge u niet met ons om 't heil, deez' nacht verkreegen?
Tegen Olinde.
Ik bid u, ween niet meer. Wat maakt u thans verlegen?
Gy beiden zwygt, en zucht! Wat is 't dat u ontroert?
Helaas! Louize is door Adusta... weggevoerd.
Adusta!.. Gourges Telg!.. dit kan ik nooit gelooven.
't Is al, 't is al te waar.
Hy, Gourges Dochter rooven?
Wat heeft hem aangezet tot zulk een snoode daad?
Of wreekt hy Spanjes ramp door schandelyk verraad?
ô Neen: het gruwelstuk, dat ons de ziel doorgriefde,
Sproot niet uit zucht tot wraak, maar uit ontzinde liefde.
Ik heb my, ach, vergeefs! gekweeten van myn' pligt.
Ik heb voor uw behoud all' wat ik kon verricht,
| |
| |
Hoe ons dit onheil treft, helaas! hem treft het nader.
Wat was zyn ziel verrukt toen hy zyn Dochter zag!
Hoe zal die vrolykheid verandren in geklag!
Hy vind haar, onverwacht, als tot zyn' troost herbooren;
Hy juicht om haar behoud; en ze is voor hem verlooren:
Verlooren, voor altoos!.. Verberg, uit deerenis,
Aan hem dit ongeval, zo lang 't u mooglyk is.
Helaas! hy zal het niet dan al te vroeg ontdekken.
ô Wreede Adusta! moest ge ons thans dien ramp verwekken?
Moest uw gehaate drift..?
De dappre Gourges keert verwinnaar wederom.
Hoe jaagt myn angstig hart!
Hoe zal ik 't onheil melden!
| |
| |
Verberg, in 's Hemels naam, uw smart. Daar zyn de Helden.
| |
Derde tooneel.
Olinde, en haar Zoontje; Du Bree, La Vigne, Gourges, Satouria, Stalame, gevolg van Fransche Officieren en Amerikaansche Grooten.
Satouria te gemoet streevende.
Wat vreugd! ik zie u weêr.
haar omhelzende.
Verban thans voor altoos de droefheid uit uw zinnen.
Zie Florida verlost: dees Held deed ons verwinnen.
Satouria strekt de hand uit naar zyn Zoontje, die dezelve aangrypt, en vrolyk kust.
ô Ja, Vorstin! gy zyt ontslaagen van uw' druk.
Myn ziel deelt ongeveinsd in uw en 's Lands geluk.
De vyand ligt geveld; en al uw onderdaanen,
Die hy in slaverny geboeid hield... Stort geen traanen.
| |
| |
Gy ziet de rust en vreugd hersteld in uw Gebied;
La Vigne meldde u reeds...
Ter zyde.
Tegen Du Bree.
Waar is myn Kind, Du Bree? Wat is hier voorgevallen?
Gy zucht, en antwoord niet! Hoe! zwygt en schreit gy allen?
Du Bree, waar is het pand aan uwe zorg betrouwd?
'k Bid, dat gy me onschuldig houd.
Waarvan onschuldig? Van haar dood? Gy doet my beeven.
Zy leeft; dan ach! ik zorg zy zal rampspoedig leeven.
Ontdek u klaar: denk hoe myn ziel naar tyding haakt.
Helaas! Adusta heeft, haars ondanks, haar geschaakt.
Is 't mooglyk, groote Goden!
| |
| |
Ik heb haar naar myn magt, doch vruchtloos, hulp gebooden.
Gy zyt Adustaas Vriend, en duur aan hem verpligt.
Verdenk hem niet; hy heeft all' wat hy kon verricht.
Adusta! haar geschaakt! ô Hemel! welk een smarte!
Myn dierbaar Kind! myn troost! de wellust van myn harte! ..
Gy in eens roovers magt! ..
Du Bree aangrypende.
Geef my myn Dochter weêr.
Ik eisch haar van uw hand.
Wacht u in wanhoop op onschuldigen te woeden.
Had ik, ten koste van myn bloed, haar kunnen hoeden,
Nooit was zy, 'k zweer u zulks, in dezen ramp gestort.
Doe, smeek ik u, door drift myn vroomheid niet te kort.
'k Heb niet ontzien myzelv' om haar behoud te waagen.
Hy heeft zich waarlyk als een eerlyk man gedraagen.
Ach! waare ik door 't geweld der Spanjaards omgebragt,
| |
| |
Of door Adustaas dolk meêdoogenloos geslagt,
Zo zou geen achterdocht myn deugd dus schandlyk hoonen!
Ik kan uw wanhoop ligt verschoonen.
ô Myn Louize! ... ik raas van ongeduld en spyt.
Myn ongelukkig Kind! uw Vader is u kwyt.
Hoe word myn ziel om u, om u, vaneen gereeten!
Onnoozel lam! myn lam! een wolf heeft u verbeeten...
Is dit de blydschap, die myn hart zich had voorspeld,
Wanneer zich Florida in vryheid zag hersteld?
Doch 't zal hier zo niet gaan: ik zal u wederhaalen.
Uw snoode roover zal zyn misdaad duur betaalen.
tegen Du Bree.
Ik bid u, meld ons hoe dit stuk wierd uitgericht.
Wy vreesden geen gevaar, vóór 't ryzen van het licht,
Wanneer Adusta ons door 't valsch bericht ontstelde,
Dat, na uw nederlaag, de vyand herwaart snelde.
Hy bood ons in zyn Ryk een schuilplaats in deez' nood.
Tegen Gourges.
Ik wilde, naar uw' last, ons bergen op de vloot.
| |
| |
Dit deed hem tegen my byna onzinnig woeden.
Hy greep uw Dochter aan, ik poogde haar te hoeden.
Terwyl ik zyn geweld kloekhartig tegenstond,
Riep hy zyn heilloos volk, dat zich alhier bevond;
Het rukte my te rug en voerde uw Dochter heenen,
In wederwil van haar, en van Olindes weenen.
Op ons geschreeuw, vloog ons de wacht ter hulp; dan ach!
Zy vond zichzelf te zwak tot weering van den slag.
Gevloekte Adusta! wat berokkent ge ons al smarte!
Tegen Olinde.
Ach! welk een diepe wond' voor Otocaraas harte!
Een doodwond' voor het myne. Ik blaak van ongeduld.
En 't geen myn droeve ziel met bittre spyt vervult
Is, dat ons volk, vermoeid door 't waaken en door 't stryden,
Thans buiten staat is haar te redden uit haar lyden.
Dit wederhoude u niet; geef slechts bevel, Mynheer.
Welaan, men toev' niet meer.
Ik zal u met myn heir trouwhartig bystand bieden.
| |
| |
Voeg by uw legermagt myn dapperste oorlogslieden.
Hoe duur verpligt ge my, myn Vrienden, door uw trouw!
tegen Gourges.
Wie komt daar, met uw volk?
ô Hemel! ... 'k zie een vrouw.
Wat vreugd! het is Louize.
| |
Vierde tooneel.
Gourges, Satouria, Stalame; Olinde, en haar Zoontje; La Vigne, Du Bree, gevolg van Fransche Officieren en Amerikaansche Grooten; Louize, La Val, Cipiere, en eenige Fransche krygslieden.
Ach! dierbre Telg! treed nader.
Haar omhelzende.
Louize! in welk een' staat ontmoet ge op nieuw uw' Vader!
hem weder omhelzende.
Gy ziet my anderwerf beveiligd en bevryd,
En meer dan ooit voorheen door uw gezicht verblyd.
| |
| |
Tegen Du Bree.
Goedhartige Du Bree! hoe trouw hebt ge u gekweeten!
tegen Du Bree, hem de hand drukkende.
hem de hand weder drukkende.
't Is alles reeds vergeeten.
tegen Olinde, haar omhelzende.
En gy, myn Hartvriendin! wat ben ik u verpligt!
Uws Broeders moed heeft wondren uitgericht:
ô Heilryke ommekeer! Wat blydschap voor myn' Broeder!
tegen Louize.
Hoe vond hy u? Waar viel die zegen hem te beurt?
Satouria luistert een' van de Amerikaansche Grooten iets in, die terstond vertrekt, en op het einde van Louizes verhaal met Vesti en Joinville wederkeert.
| |
| |
Adustaas volk had me uit Olindes arm gescheurd,
Terwyl Du Bree, vol moeds, my tegen hem verweerde.
Zo ras men uit dit oord zich met my boschwaart keerde,
Hield Hoya aan dat ik myn wanhoop stillen zou;
Hy wilde eerlang zyn' vriend beweegen tot berouw,
En onbeleedigd my alhier te rug geleiên.
Ik gaf hem geen gehoor, en hield vast aan met schreien,
En riep den Hemel aan om uitkomst in 't gevaar.
Wy wierden middlerwyl d' ontmenschten zelv' gewaar,
Die van Du Bree en van de wacht zich had ontslaagen;
En zich bevlytigde om zyn helpers voort te jaagen.
Terwyl ik, worstlens moê, met traanen weêrstand bood,
Zond my de hoogste Magt eene uitkomst in den nood.
Held Otocara had, gesterkt door onze vaanen,
De laatste vest verheerd der wreede Castiljaanen,
En keerde door het woud waardoor Adusta kwam.
Verbeeld u met wat spyt myn Schaaker hem vernam.
Hy zocht, doch zonder vrucht, myn jammerkreet te smooren.
Ik schreeuwde, ik gilde om hulp, opdat men my zou hooren.
Goôn! riep myn Redder: Goôn! het is Louizes stem.
Fluks stond hy aan myn zyde, en naauwlyks zag ik hem,
Of yllings vond ik my ontweldigd aan den Roover.
Hy gaf terstond my aan myn Landgenooten over.
| |
| |
Ga, sprak hy, breng dit pand aan Gourges wederom.
Ga, zeg hem dat de troost van zynen ouderdom
Door Otocaraas hand aan hem word weêrgegeeven.
Door uw behoudenis behoud hy my het leven.
op haar geleiders wyzende.
Dees Helden hebben hem kloekmoedig onderschraagd,
En tegen 't rooversrot zich tot myn heil gewaagd.
tegen de leidslieden van Louize.
Nooit, nooit zal Gourges, nooit zyn Telg uw deugd vergeeten.
Wy hebben ons met vreugd van onzen pligt gekweeten;
Onze enkle nadring deed de meeste roovers vliên.
't Verwondert my dat wy myn' Broeder hier niet zien.
Tegen La Val.
Waar liet gy hem, Mynheer?
Gy hebt geen reên tot vreezen;
Hy zal, met al ons volk, op 't oogenblik hier wezen.
Adusta vloog, toen wy vertrokken, driftig aan.
Helaas! wie weet wat hem de woede doet bestaan!
| |
| |
die Vesti en Joinville ziet, tegen Olinde.
Vrees niet, ons oorlogsvolk zal voor uw' Broeder waaken.
Tegen Satouria.
Behaagt het u dat wy onze onderpanden slaaken?
bied de hand aan Olinde, die haar Zoontje by de hand vat, en hy geleid hen beiden naar Satouria.
Vorstin, vergun my de eer...
Tegen Satouria.
Ontfang van myne hand uw Gade en Erfprins weêr.
Hoe zal Satouria uw' moed en deugd vergelden!
Hy wenkt Vesti en Joinville, en bied hen Gourges aan.
Aanvaard op uwe beurt de aan my betrouwde Helden.
Ik zie myn' Broeder. Maar, helaas! in welk een' staat!
| |
| |
| |
Vyfde tooneel.
Gourges, Louize, Satouria, Stalame; Olinde, en haar Zoontje; Vesti, La Val, Cipiere, La Vigne, Joinville, Du Bree, gevolg van Fransche Bevelhebbers en Amerikaansche Grooten en krygslieden; Otocara, op een rosbaar, van takken gemaakt, en door zes Amerikaanen gedraagen, die hem nederzetten; Oades, en gevolg van Fransche en Amerikaansche soldaaten.
de rosbaar naderende, en hem de hand toereikende.
| |
| |
die, geduurende eenige oogenblikken, als verstomd door droefheid gestaan heeft, streeft naar de rosbaar, en knielt 'er by.
Myn teêrgeliefde Broeder!
Myn dierbre Vrienden! myn Olinde!
hem de hand toereikende, die hy aangrypt.
Heeft my uw heldenmoed tot zulk een' prys bevryd?
Ween niet, myn Hartvriendin, nu gy beveiligd zyt.
tegen Otocara.
Ach! is 't Adustaas dolk, die u in 't graf doet daalen?
tegen Satouria.
Wy zullen hem eerlang zyn bloedschuld doen betaalen.
tegen Otocara.
Ik zweer u by het licht, dat ik, uw ongeval
Ter wraak', zyn Ryksgebied geheel verdelgen zal!
Ja, wreek myn dood op hem, maar spaar zyne onderdaanen.
Adusta is alleen de bron van al uw traanen.
Hy zette, raazende van minnenyd en smart,
Om 't missen van zyn' prooi, zyn' vriend een' dolk op 't hart.
| |
| |
Tegen Louize.
Ik heb uw hand verdiend, en moet die eeuwig derven.
Doch Otocara is bereid voor u te sterven.
Maar deel uit deerenis ten minste in myn verdriet;
En zeg: Getrouwe Vriend, Louize haat u niet.
Myn Vriend! myn Toeverlaat! Trouwhartigste aller menschen!
Wat zou Louizes ziel voor uw behoud niet wenschen?
Zie hoe myn oog om u in heete traanen smelt.
Myn Otocara! 'k heb u altoos hoog gesteld,
'k Zal myn' Gemaal en u steeds in myn hart veréénen,
En tevens om d'Arlac en Otocara weenen.
Myn Otocara! Goôn!.. Louize! ik ben voldaan.
Nu zal myn ziel getroost uit deze waereld gaan,
En 't Apalietsch gebergt' gemoedigd overzweeven,
Om daar gelukkiger dan in myn land te leeven:
Daar zal ik woonen in eene aangenaame streek,
En, onder 't hoog geboomte, of by een koele beek,
Getroost aan myn Louize en myne Olinde denken;
Totdat de Alziende Zon u my zal wederschenken.
Na een weinig stilzwygens.
Myn waarde Zuster, rys; breng, breng me uw' oudsten Zoon.
Zy brengt hem het Kind.
| |
| |
Lief Kind, wees erfgenaam van Otocaraas Kroon.
Dwing, door goedhartigheid, de volken u te minnen,
En breng u, zo gy kunt, somtyds uw' Oom te binnen.
Myn Broeder! al myn troost!
Hoe treft me uw lot! Ik acht uw weldaad niet gering,
Maar wenschte dat gy lang, zeer lang met ons mogt leeven,
En aan uw eigen Kroost uw' scepter overgeeven.
tegen Gourges.
Ik heb u niet vergeefs myn' dienst en hulp geboôn.
hem de hand drukkende.
Voldaan? Ik min u als myn' Zoon.
| |
| |
| |
Zesde tooneel.
Gourges, Louize, Satouria, Otocara, Stalame; Olinde, en haar Zoontje; Vesti, La Val, Cipiere, La Vigne, Joinville, Du Bree, gevolg van Fransche Bevelhebbers en Amerikaansche Grooten en krygslieden; Oades, en lyfwachten; Adusta, met een' ontblooten dolk in de hand.
Wat zoekt gy hier, Verraader?
Adusta ziende, wykt by Gourges.
tegen Oades en de lyfwachten.
Laat af. Houdt stand. Niet nader.
Hoor my, Satouria. Ik heb niets haatlyks voor.
tegen Satouria.
Geef hem een oogenblik gehoor.
| |
| |
Hy is alom bezet, en kan ons niet ontkomen.
den dolk in de schede steekende.
Ter zyde.
Ik kan myn wanhoop naauw' betoomen.
op de rosbaar wyzende.
Aanschouw het offer van uw boosheid en verraad.
Goôn! Otocara, met de doodverwe op 't gelaat!
En ik, ik ben het die hem 't levenslicht doe derven?
Ach! mogt hy leeven! mogt zyn Moorder voor hem sterven!
Hoe word myn angstig hart door naberouw verscheurd!
Gevloekte driften! maar, helaas! te spaê betreurd!
Hy nadert de rosbaar.
Och! kunt ge Adusta in uw byzyn nog gedoogen?
Is hy dit oogenblik geen Monster in uwe oogen?
Beschouw de wanhoop, die myn gantsche ziel vervult.
Hy knielt by de rosbaar.
Ik kom niet smeeken om vergeeving van myn schuld.
Neen; Otocara, neen: ik wil die niet verschoonen.
Vergun Adusta slechts u zyn berouw te toonen.
Ach! had myn vriendschap van uw hand dit loon verdiend,
| |
| |
Ik bid, verschoon uw' deerniswaarden Vriend.
De lofspraak, door uw' mond uw minnaares gegeeven,
Is de oorzaak van myn schuld en uw rampzalig sneeven.
Die lofspraak wekte in my begeerte om haar te zien,
En wie, die haar beschouwt, kan lang haar weêrstand biên?
Haar schoonheid dwong myn hart, onwillig zelfs, tot minnen.
My bleef noch hoop noch tyd om ooit haar hart te winnen,
Ten zy ik haar vervoerde, en naar myn Staaten bragt.
Myn list gelukte my. Ik zag haar in myn magt,
Toen gy door uwe komst myn blyde hoop verplette;
My van myn' buit beroofde, en uw meestresse ontzette.
Vervoerd, verwoed door toorn en liefde en minnenyd,
Bragt ik u in den staat, helaas! waarin gy zyt.
'k Zal door myne eigen hand uw' toorn voldoening geeven,
'k Wil met u sterven, nu gy niet met my kunt leeven.
Myn ziel zal met uw ziel, om u ten dienst te staan,
Het Apalietsch gebergt' gewillig overgaan.
'k Zal onophoudlyk u myn vlyt en trouw betoonen,
Totdat in 't einde uw gunst myn misdaad zal verschoonen;
Totdat gy me, als welëer, uw vriendschap waardig vind.
tegen Satouria en Gourges.
Vergeeft hem zyne schuld.
Tegen Adusta, hem de hand toereikende, die Adusta met vervoering kust.
| |
| |
Adusta, 'k sterf uw Vrind.
Tegen Louize.
Ach! mogt ik thans nog eens uw lieve hand verwerven,
En drukken ze aan myn harte, ik zou gelukkig sterven.
geleid Louize naar Otocara.
Otocara de hand geevende.
het hoofd op haare hand buigende.
ô Smart! hy geeft den geest.
met het hoofd op de borst van Satouria vallende.
driftig opstaande.
Gy sterft, myn Vriend! gy zyt niet meer op my verbolgen!
Hy doorsteekt zichzelven.
Myn ziel zal de uwe volgen!
Tegen Satouria.
Bewys me uw deerenis nu gy myn wanhoop ziet,
En scheî myn lyk van 't lyk van Otocara niet.
| |
| |
in de armen van haaren Vader streevende.
Myn hart beklaagt hen beiden.
Moest gy, rampzaalge! moest gy dus van de aarde scheiden?
tegen Oades en de lyfwachten.
Men draag' de lyken weg, en plaats' hen by elkaêr,
Opdat dit droef gezicht de elende niet verzwaar'.
Tegen Olinde, terwyl de lyken weggebragt worden.
Myn Waardste! laat uw trouw voor my en onze Kindren,
Indien het mooglyk is, uw hartewee vermindren.
Tegen de Fransche Bevelhebbers.
En gy, ô Heldenstoet, die my zo dierbaar zyt,
En 't zuchtend Florida van slaverny bevryd!
Bewoont de sterkten, die, gevestigd in myn Staaten,
Door 's vyands nederlaag u ovrig zyn gelaaten.
We erkennen dit bewys van vriendschap naar waardy,
Doch 't blyven in dit Oord staat ons tot nog niet vry;
Wy zyn verpligt te rug naar 't Vaderland te streeven,
En onzen Vorst bericht van onzen togt te geeven.
Myn Broeders! blyft ons by.
| |
| |
Ach! had ik 't in myn hand!
Leef bly, leef veilig in dit vry gevochten land.
Louize in de armen vallende.
ô Myn Louize! moet Olinde ook u ontbeeren?
haar omhelzende.
Myn Zuster! myn Vriendin!
tegen Olinde.
Na veertien maanden tyds, indien 't ons mooglyk is.
Die blyde hoop, Vorstin, verzachte uw droefenis.
Tegen de Vorsten.
ô Vorsten! hoort myn' raad, die u tot heil moet strekken.
Duldt nooit dat vreemden, die dit waerelddeel ontdekken,
Zich meester maaken van de sterkten hier gegrond.
Steunt nimmer op hunn' eed, betrouwt op geen verbond.
De vreemde reizigers, die vestingen begeeren,
Zyn heimelyk geneigd de landzaat te overheeren.
Sloopt al de sterkten, die tot nu hier zyn gebouwd.
Gelooft my als uw' Vriend; ik zorg voor uw behoud.
Gy doet uwe eedle deugd ons onbetwistbaar blyken.
Beloof my, tot myn' troost, niet uit myn Ryk te wyken
Eer gy die met den grond gelyk gesteld zult zien.
| |
| |
Ik zal, met al myn volk, u daartoe bystand biên:
Zo zal geen Castiljaan hier ligt weêr zegepraalen.
De magt des Hemels zet de magt der boosheid paalen.
EINDE.
|
|
Auteursrechtvrij