De Amstelstroom

[p. ****1r]

Op den Amstelstroom van den heere N.S. van Winter.

Verhef u vry, ô Amstelstroom!

En zie, aan uw' begraasden zoom,

Van Winters eedle Dichtmaagd bloozen,

Daar ze, aartsbevallig opgetooid,

Met kunstgebloemte en letterroozen

Uw levend kristalyn bestrooit.

Zy bloost van zangdrift, grypt de lier,

Ja gloeit van zedig yvervier

Om in muzyk uw' lof te melden,

Daar ge uit den Drecht, langs scheutig riet,

En mullig veen, en groene velden,

Met kronkelende bochten schiet.

[p. ****1v]

 

Zy stapt, geleid door Vriendenmin,

 

Met Adelaart hier 't speeljacht in.

 

Zy bruischt, van boven afgevaaren,

 

Gelyk een zanggezinde zwaan,

 

Door 't zilver van uw zachte baaren,

 

En wyst ons al uw schoonheid aan.

 

 

 

Zy leeft en zweeft in keur van stof,

 

En zingt van dorp, en beemd, en hof,

 

Uw schitterende pronkjuweelen.

 

Ai hoor hoe ze op den Morgenstond,

 

Den roem der rust- en lustpriëelen,

 

Uw oudheid eert met hart en mond!

 

 

 

Nu spoeit zy voort, by 't stroomgeruisch,

 

En nadert uw verheven sluis,

 

Gebouwd op vyf en dertig boogen.

 

Hier houd haar de Ystad, ryk van pracht

 

En toorenspitsen, opgetoogen,

 

't Geen haar bezielt met nieuwe kracht.

 

 

[p. ****2r]

 

Zy schildert Mededeelzaamheid,

 

Met beide de armen uitgebreid

 

Om wees en ouden stok te ontfangen:

 

Geleerdheid, kunsten, stadsbestier

 

En handelvlyt wyd ze, in haar zangen,

 

Den onverwelkbren eerlauwrier.

 

 

 

ô Amstel! kus uw' Voedsterzoon,

 

Wiens zangeres uw waterkroon

 

Een' nieuwen luister wist te geeven.

 

De dankbaarheid... maar 'k zie alrêe

 

U tot erkentnis aangedreeven.

 

Voer, voer zyn' naam van zee tot zee!

BERNARDUS de BOSCH.