De Amstelstroom

[p. ****2v]

Op den Amstelstroom, in dichtmaat gezongen door den heere N.S. van Winter.

Nu praalt een nieuwe gloriekroon,

Doorluchte Steêmaagd! op uw hairen:

Van Winters zuivre citertoon

Klinkt over 't vlak der Amstelbaaren:

Hy zingt met gadeloozen zwier,

Opdat hy u naar waarde sier',

Het schoon der ryke Landrivier,

Wier naam, uw Handelstad gegeeven,

Door vlugge winden word den Aardkloot omgedreeven.

[p. ****3r]

 

Hoor hem den oorsprong van uw' vloed,

 

Bezoomd met veen en klavervelden,

 

Door 't nat van Ryn en Meir gevoed,

 

Verrukkende op zyn snaaren melden.

 

Hoe mild komt hem Natuur te baat!

 

Wat krygt zyn stroomzang dichtsieraad,

 

Daar zy haar' uitgebreiden staat,

 

Haar pracht, haar' rykdom, haar vermogen,

 

Grootmoedig stelt ten toon aan zyn verwonderde oogen!

 

 

 

Dus snelt zyn stroomkoets luchtig voort,

 

Terwyl een drift van blanke zwaanen,

 

Door 't streelend liermuzyk bekoord,

 

Al dartlend' hem het vloedspoor baanen.

 

Hy zingt den roem van veld en hof:

 

Het spartlend stroomheir geeft hem stof:

 

Hy schenkt aan land- en veenbouw lof,

 

En pryst de voorzorg op zyn snaaren,

 

Daar hy bevallig maalt de plonderzucht der baaren.

 

 

[p. ****3v]

 

Nu bied de Aêloudheid hem de hand:

 

Historiekunde leert hem zingen

 

Het lotgeval van Amstelland,

 

Der tyden wondre wisselingen:

 

Hy juicht, wanneer hy in 't verschiet

 

De Koopvaardy en 't Zeegebied

 

Naar Amstels boord zich wenden ziet;

 

Maar als hy Vryheid aan ziet landen,

 

Dan klapt al 't volk met hem van blydschap in de handen.

 

 

 

Nu heft hy op de waterbaan,

 

Daar duizend kielen om hem zweeven,

 

Den lof uws ryken handels aan,

 

Die u in overvloed doet leeven.

 

Terwyl het speelziek windje zuist,

 

't Geboomte in 't Diemer Tempe ruischt,

 

En 't stroomnat om zyn steven bruischt,

 

Ontdekt hy uw verheven daken,

 

En voelt, ô Koopvorstin! op nieuw zyn'yver blaaken.

 

 

[p. ****4r]

 

Daar snelt hy door uw schoone brug:

 

Men zet de sluizen voor hem open,

 

En houd wat hindren kan te rug;

 

Men laat het speeljagt binnen loopen,

 

Verzeld, omsingeld door een' stoet

 

Van golfjes uit den buitenvloed,

 

Die, niet belemmerd in hunn' spoed,

 

Den stillen stroom der stad beroeren,

 

En, dansende, verheugd hunn' Dichter binnen voeren.

 

 

 

Nu sterkt uw bouwsieraad zyn' toon:

 

Uw juiste schikking streelt zyne oogen:

 

Hy hecht aan uwe waterkroon

 

De paerel van uw mededoogen:

 

Hy zingt hoe gy de Kunsten voed,

 

De Boosheid straft, de Deugd behoed,

 

En vryheid schenkt aan 't vry gemoed;

 

Ja, maalt, met dichterlyke trekken,

 

All' wat ge uw stad tot nut en glorie ziet verstrekken.

 

 

[p. ****4v]

 

Hy wyd uw beurs, uw waag zyn' zang.

 

Men roemt zyn kunst... Maar wat vertooning!

 

Begroet gyzelf hem in den drang,

 

ô Steêmaagd! met uw kunstbelooning?

 

Ja, 'k zie alreê tot dankbaarheid,

 

Hem de eerkroon, (voor zyn kruin bereid

 

Door d' eedlen stoet die u geleid,)

 

Grootmoedig uit uw hand geschonken,

 

En, als uw Stroompoëet, hem aan uw zyde pronken.

 

 

 

Geluk, ô Kunstvriend! kon uw vlyt

 

Den luister uwer stad vergrooten;

 

'k Zie u haare achting toegewyd,

 

Als de Eer van uwe steêgenooten.

 

Het Y dank' Vondels grooten Zoon,

 

De Rotte roem', herhaal' den toon

 

Van Smits op haaren watertroon;

 

Onze Amstel zal uw' naam doen leeven,

 

Zo lang zyn Waereldstad hem door haar vest ziet streeven.

PIETER MEYER.