|
| |
| |
| |
Op den Amstelstroom van den heere N.S. van Winter.
Lieflykvloeiende Amstelstroom,
Die my kluistert aan uw' zoom
Door uw vriendelyk vermogen!
Voedster van de Waereldstad,
Die, uit diep moeras getoogen,
Thans zoo veel sieraeds omvat!
Heugt u van uw vroegste jaeren,
Meld ons dan wie de eerste waren
Die zich vestten aen uw' boord.
Waren 't Cimbers of Teutonen?
Hebt gy nooit hun' naem gehoort,
Hield gy hen voor Baetoos zoonen?
| |
| |
Was hun inborst fier en stout?
Zaegt gy hen in 't scheemrig woud,
's Morgens 't nuchtre wild verkloeken;
Met gebloemte en ooft bezoeken,
Onder 't juichend feestgebaer?
Kost de Vryheid hen behaegen?
Bleef hun hart haer opgedraegen?
Spreek: bestreed hun eedle moed,
Wars van vuige slavernye,
Zelfs ten koste van hun bloed,
Der Romeinen dwinglandye?
Ruischende Amstel! heugt uw vliet
Van die oude volken niet?
Zyn hun zeeden u vergeeten?
Meld ons dan van jonger stond,
Toen gy visschers zaegt gezeeten
| |
[pagina ***1r]
[p. ***1r] | |
Zeg ons hoe gy hen de netten
By het maenlicht uit zaegt zetten,
Daer uw gunst hen bystand bood,
En hunn' arbeid mild beloonde,
Als gy in uw' ruimen schoot
't Stroomheil naer de fuiken troonde.
Maer het schynt of ge u beklaegt
Dat gy weinig kennis draegt
Daer ge ons naer van Winter wyst,
Dien ge uw Stad zyn' zang hoort wyden,
Die uw' vloed zoo kunstig pryst.
‘Hy, die my verheugd doet roeiën
Waer zyn gouden vaerzen vloeiën,
(Dunkt my dat ge al ruisschend zegt:)
Zong van gloriryker jaeren,
Toen ik twistte met de Vecht,
Oorlog voerde tegen 't Spaeren:
| |
[pagina ***1v]
[p. ***1v] | |
Toen myn Dam in dit gewest
D' eernaem kreeg van Amstels Vest,
De Amstels als zyn Heeren eerde,
Schoon het Kenmerlandsche vuur,
Meer dan eens de Stad verteerde,
Brand stichtte in haer' houten muur:
Toen ze in heerelyker wezen,
Uit haere asch en puin verrezen,
Driewerf uit haer vesten drong,
Wal en cingels binnenhaelde;
En voor 't oog van oud en jong
Met een' nieuwen luister praelde.
Hy ontdekt u, wat al twist,
Wraekzucht, afgunst, haet en list,
Van myne eedle Nagebuuren,
Van het Stichtsch gemyterd Hoofd,
Ik rampzalig moest bezuuren,
My van voorspoed heeft berooft:
| |
[pagina ***2r]
[p. ***2r] | |
Hoe ik 't Hoeksche vuur zag blaeken
In de Kabeljaeuwsche daken,
En 's Lands Graef heb bygestaen,
Toen myn moed de muitzucht weerde,
My myn Wapenkroon vereerde:
Hoe myne onbezweeken trouw
Lang het wanklend staetgebouw,
Voor den sieren Spanjaert stutte;
En hoe grootsch myn Borgery,
Zich, het algemeen ten nutte,
Heiligde aen de Zeevaerdy.
Wil my niet naer de eerste dagen
Van 't moerassig Holland vraegen,
Schoon zyne eer de myne strekt;
Door van Winters eedle klanken
Word ik schooner u ontdekt.
Help my dan zyn kunstlier danken’.
| |
[pagina ***2v]
[p. ***2v] | |
Lieflyke Amstel, dryf vry voort;
Dat uw vloed, die elk bekoort,
Nooit verdiende glorie derve!
Dat van Winters eedle kunst,
Eene onsterflyke eer verwerve!
Duurzaem bloeie in yders gunst!
En zoo ge ooit, ô Eer der stroomen!
Daer gy dartelt langs uw zoomen
Met een kronkelenden zwier,
't Y Antonides hoort roemen;
Roem dan op van Winters lier:
Roem hem dien we uw' Dichter noemen.
LUCRETIA WILHELMINA van MERKEN.
|
|
Auteursrechtvrij