Zonder sonnetten

[p. 116]

Sporen.

Ik liep verdwaald door 't open veld

En zag ontsteld

Noch heg noch steg

Noch pad noch weg,

Maar vond in 't bar onvruchtbaar zand
De sporen van een menschenhand,
De sporen van een naakten voet; -

En dat deed goed!

'k Reed langs een gladgevroren plas

Die maagdlijk was

En dwaalde ver,

Tot ster na ster

Met hel smaragden glans verscheen,
En 'k kras na kras zag ingesneên
Op 't ijskristal, zoo spiegelglad: -

Ik volgde dat!

[p. 117]

 

'k Liep voorjaars rond langs gouden brem;

 

Daar klonk een stem:

 

Wring, berst er door

 

En baan een spoor

 

Voor hem die stellig na u komt

 

En diep in 't mulle stuifzand plompt;

 

Wie moed verloor

 

Vindt dan een spoor!

 

 

 

Toen jaren later op 't papier

 

Mijn dichtensvier

 

Zijn beelden schiep,

 

Vermaande en riep

 

De stem eens goeden engels mij:

 

Maak indruk op uw leez'renrij,

 

Opdat het moegedwaalde kind

 

Uw sporen vind'!