Zonder sonnetten

[p. 112]

Dichterlijke gedachten.

In 's voorhoofds kerker
Rust nooit de werker

Noch dag noch nacht,

Maar blaast steeds gloeiend
Door 't oog zich spoeiend

Schacht uit na schacht!

Ze tuimlen vliegend,
De vlampunt wiegend,

Onzienbaar ver;

De veer der schachten
Licht door de nachten

Als ster na ster.

Tot ze eindlijk dalen,
Met vlammend stralen,

In 't dorre zand;

De vleugelzaden
Er fluks ontladen

Naar elken kant.

[p. 113]

 

Tot ze onbegoten

 

Zijn opgeschoten,

 

En ongesnoeid

 

De waarheid dragen

 

Tot 't eind der dagen,

 

Nooit uitgebloeid!