Zonder sonnetten

[p. 105]

Kunst.

Ach! de kunst is schoone schijn!

Fraai gekleurde, bonte bellen,

Tintlend vuur in jongen wijn; -

Vreugde en pijn

Doet ze aan 's harten grond ontwellen; -

Zacht gezongen ruischt het lied,

Maar de klanken blijven niet!

Overvonkeld van de stralen

Der uit zee verrezen zon,

Is de knaap zijn schup gaan halen

En begon

't Graven van zijn bergen, dalen;

Maar de fluistring die hem riep,

Zoog zijn schepping in het diep!

Rustloos wentelende golven,

Her en der en aan en af,

Beurtlings uitgerold, verzwolgen,

[p. 106]

 

Wieg en graf,

 

Wanneer schudt gij toch de wolven

 

Van uw lenden, van uw zij?

 

Loutert ge u tot harmonij? -