Zonder sonnetten

[p. 95]

Artistieke les.

'k Liep om een krans te vlechten

Door verre, verre hei,

Door groene, groene wei!

Maar hoe ik 't overlei

Met paren en met hechten,

Met 't schikken van de bloemen,

Mijn krans kon toch niet roemen

Op wat wij schoonheid noemen,

Behoorde tot de slechten!

'k Had mij moedeloos neergezet

Aan den rand van een sleutelbloemen-bed:

Gedeeltelijk verscholen

Tussschen donkere violen;

Achter mij geldersche en provincie-rozen,

Purperen vingerhoedskruid

Voor mij uit.

En bij poozen

Af en aan

Takken met gouden regen belaân.

Links van mij

Het roosje der hei;

Rechts het porceleinen

[p. 96]

 

Kroesje of de kruik,

 

Blanke en fijnen,

 

Van de lagere heidestruik.

 

En, wellust der oogen,

 

De zacht welvende, cierlijk gebogen

 

Lelies van dalen, klokje aan klok,

 

Met ver kruipenden wortelstok.

 

 

 

't Was om te watertanden!

 

Had 'k nu maar kunstnaarshanden!

 

Ze stonden glad, ach! glad verkeerd!

 

'k Had nooit het vlechten

 

Het schikken en hechten

 

Van bloemen tot kransen geleerd.

 

 

 

Op mijn knie:

 

Tik, tik!

 

Ik schrik

 

En zie -

 

Voor mij een knaap...

 

‘Kransen vlechten kan ik in den slaap;

 

Ik zal het u leeren;

 

Wil eens even u keeren:

 

Een voorbeeld is al wat u ontbreekt!’

 

 

 

Terwijl hij nog spreekt

 

Keer ik om mij - -

 

Daar komt door de wei,

 

Poezel en malsch blank van leden

[p. 97]

 

Een jonkvrouw aangetreden

 

Een nevelsprei,

 

Tot op de heupen afgegleden,

 

Omgolft haar vrij; -

 

Ze is de schoonste der schoonen

 

Draagt boschanemonen

 

En parnaskruid,

 

Zoo lijkt het mij;

 

Maar schittert boven de bloemen uit.

 

Bij haar vergeleken

 

Verdooven, verbleeken

 

Geuren- en kleurenpracht,

 

Die niets beduidt

 

Als ze lacht!

 

 

 

Maar, terwijl ik nog speur,

 

Wordt de nevel witter van kleur,

 

Wappert op en - ze is weg!

 

 

 

‘Thans aan het werk

 

En met overleg!’

 

Ik voel mij sterk.

 

Eerst een provincie-roos!

 

- Haar lieflijk blozend gezicht -

 

Waarbij ik koos

 

Twee violen

 

- Tusschen de bladeren verscholen -

 

Heur oogen licht!

 

Dan heur lippen:

 

Twee primulaas

[p. 98]

 

Vochtig van morgenwaas;

 

Dan de tippen

 

Der vingertoppen:

 

Bloemenknoppen

 

Die openwippen,

 

Lelies uit 't dal; -

 

Tusschen dat al

 

Wist ik te slingren

 

Voor 's meisjens vingren

 

Vingerhoedskruid;

 

't Kwam heerlijk uit.

 

Dan voor de hand

 

Aan elken kant

 

Een wilde roos;

 

Terwijl 'k voor den boezem

 

Den sneeuwwitten bloesem

 

Der geldersche koos.

 

Daar overheen,

 

Ter wederzij

 

Bescheiden kleen,

 

Het purperen roosje der hei!

 

Dan losjens er over

 

Voor 't hair

 

Een gouden regen paar,

 

Met smaragden loover.

 

Dan aan den beneden rand

 

Der heupen sluierband:

 

Weefsel van bloemetjes klein en fijn

 

Gelijk ze aan 't warkruid

[p. 99]

 

En aan 't lievevrouwen beddestroo zijn -

 

 

 

Thans schei ik uit.

 

Mijn krans is volkomen

 

Gelijk ik 't mocht droomen;

 

Is schoon en waar,

 

Mijn krans is klaar!