Zonder sonnetten

[p. 92]

Ervaring op het land.

Gebogen stond de herder vroeg

Naar bloem en blad te turen,

Speurde of hij in den dauw die 't droeg

Zijn beeltnis kon begluren.

Want, zegt hij, is de droppel rein

En helder in 't weerspieglen,

Dan zal 't vandaag echt zomer zijn,

Geen wind de takken wieglen!

Gaat hij naar 't dorp en koopt hij daar

Het puikjuweel der dieren,

Dan tast hij niet langs 't wollig hair

Nog minder langs de spieren; -

[p. 93]

 

Dan ziet hij diep in 't dierenoog; -

 

Staat hij er scherp geteekend,

 

Niet al te vocht niet al te droog,

 

Dan is zijn beeltnis sprekend.

 

 

 

Trekt hij naar 't dorp ter kermis heen,

 

Hij noemt de blankste mutsen,

 

De bruinste, roodste kous om 't been,

 

Het blauwste kleedje prutsen.

 

 

 

Van kleuren heeft hij geen verstand,

 

Van weefsels noch van linnen;

 

Het weefsel langs der oogen rand

 

Dat kan hij slechts beminnen!

 

 

 

Van kleuren weet hij weinig, ach!

 

Maar blauwe of zwartbruine oogen

 

Beschouwt hij met vergnoegden lach

 

En voelt zijn vreugd verhoogen.

 

 

 

In zulk een paar, 't zij blauw 't zij bruin,

 

Heeft hij zich nooit bedrogen,

 

Wanneer die maar zijn gladden kruin

 

Te spiegelen vermogen!

 

 

[p. 94]

 

‘Die min ik waar 'k van top tot teen

 

Me in 't feestkleed kan bekijken,

 

Waar nooit een wolkjen overheen

 

Benevelend komt strijken!’

 

 

 

Ziet hij in zulk een oogenpaar

 

Zijn beeltnis niet verwrikken,

 

Dan zucht hij: mocht ik altijd maar

 

In dezen spiegel blikken!