Zonder sonnetten

[p. 86]

Prometheus.

Vastgeklonken is Prométheus

Aan zijn harde, harde rots;

Wee mij arme, wee, o wee, Zeus!

Snikt zijn halfgebroken trots.

En hij stamelt zwijmeldronken,

Nauw zich wat hij spreekt bewust:

Voede zich de lest der vonken

Met uw wreeden heerscherslust!

Tuimel in den afgrond neder

Van uw peilloos diepen waan: -

Niemand heeft ooit lager, wreeder

Daad een man als mij gedaan!

En Zeus sprak:

Dat zal hem berouwen!

En met saamgetrokken brauwen

Strekte en stak

Hij de hand uit om 't aan te schouwen,

Door het neevlig doom der vert,

Hoe Prometheus gefolterd werd!

[p. 87]

 

Want Zeus sprak:

 

‘Op zijn naakte leden

 

‘Sla neer de regen,

 

‘Op hem niet langs hem gegleden,

 

‘Hij kan er tegen!

 

 

 

Prometheus zucht....

 

Toen donderde Zeus geducht:

 

‘Geesel, hagel, hem blauw,

 

Spaar hem niet, kou,

 

Bijt hem, winterlucht!’

 

 

 

Prometheus steent...

 

En Zeus zei: ‘'t Is gemeend:

 

Geesel, noordwind, hem stijf;

 

Ombulder hem 't lijf

 

Tot hij jammert en weent!’

 

 

 

Prometheus kreunt...

 

Toen, op uit zijn troon geleund,

 

Riep Zeus: ‘Sneeuw, oostwind, hem in,

 

Tot hij geen hand roert, geen vin,

 

En de rots er van dreunt!’

 

 

 

Prometheus lacht...

 

Toen beval Zeus met kracht:

 

‘Steek, zon, hem blind

 

Tot hij gek en ontzind

 

Tot razende woede is gebracht!’

[p. 88]

 

Prometheus kucht...

 

Daar verdonkert de lucht: -

 

‘Op, gieren, op, gieren!’

 

In kringen

 

Doorzingen,

 

Doorzwieren,

 

Doordringen

 

De dieren

 

De lucht!

 

 

 

En de vlucht

 

Strijkt op Prometheus neer,

 

Pikt en bijt keer na keer

 

En vreet zijn lever;

 

En hij, de gever

 

Van 't hemelsche vier

 

Aan de menschen

 

Tegen Zeus' wenschen,

 

Streelt en zegent het dier

 

Met pijnlijken zucht!

 

 

 

En nog altijd is Prometheus

 

Vastgeklonken aan zijn rots:

 

Onophoudlijk klinkt zijn: wee, Zeus!

 

Ongebroken blijft zijn trots!