Zonder sonnetten

[p. 74]

Visioen van den jager.

De sneeuwbui viel;
De vlokken overstoven
Het jagerskamp in donkren winternacht!
Wij lagen allen dicht bij 't vuur geschoven
Door 't jachtvermaak hier saamgebracht: -
Ik waakte alleen met diep bedroefde ziel.

Op vlammentong
Zag ik de sneeuwvlok dwarlen
Gelijk de waterstraal wel opruischt met een bal;
Gelijk uit 's jagers roer de punten kogels warlen
In 't schuldloos reeënvleesch met doffen knal
Als 't diertje vroolijk voorwaarts sprong.

En weldra was 't
Of door dit gloeiend lekken
Een blok gekneed werd, tintelend van vuur,
Waaruit een vrouw ontstond met feeëntrekken;
Zij hief zich spookrig op in 't nachtlijk uur
En zag mij aan; - ik was verrast!

[p. 75]

 

Zij had een zwanenhals;

 

In 't witte maangelaat sibyllenoogen;

 

't Hoofd straalde in wondren rossen lokkenglans,

 

De saamgetrokken wenkbrauwbogen

 

Verrieden ernst en 't voetje lust ten dans;

 

Maar de ijsroos lag op 't blanke boezemmalsch.

 

 

 

Zij hief zich hoog

 

En langzaam hooger, sprekend

 

Met plechtig manend, dreigend handgebaar:

 

Door 't zorgzaam wakend ouderoog misrekent

 

Zich de uitgeleerdste en slimste vogelaar

 

Als 't jong om voedsel pas het nest uitvloog.

 

 

 

Raak mij niet aan!

 

Is 't leven lief u en is ook mijn leven

 

Bij u in waarde blijf dan waar ge zijt.

 

Een menschenhand doet mij onmidlijk sneven

 

En in het vuur is u een graf bereid.

 

Ik ben de kuischheid, met uw lot begaan!

 

 

 

't Gezicht verdween -

 

Door 't dorrend loover

 

Zong ratelend de wind; en zie mijn kleed

 

Had smeulend vlam gevat. De bui was over;

 

Ik bluschte 't vuur in 't versche sneeuwtapeet

 

Terwijl de maan door dunne neevlen scheen