Zonder sonnetten

[p. 71]

Lievenheers-beestje.

Ik weet niet waarom maar 't gebeurt somtijds,
Wanneer wij luid denkende spreken
En onze gedachten aan 't horten gaan

Ter weerskanten uitgeweken,

Dat eensklaps een rood, zwart gestippeld insekt
Op tafel gevallen onze aandacht trekt.

Dan zeg ik, als 't kruipt langs den suikerpot:

‘Pas op, het zal aanstonds nog vallen;’

Dan brengen wij 't samen in veiligheid

Beschouwen 't met welgevallen;

Tot 't weldra weer kruipt langs den inktpotrand: -
Dan zet mijne liefste het neer op heur hand.

Dan fladdert het weg op het wit porcelein

Van de lamp, vlak vóór ons aan 't branden;

En eensklaps van daar naar den spiritusvlam

Op het theeblad; - en zie, onze handen

Ze reppen ééndrachtig zich heen naar 't insekt
Dat weldra opnieuw weer onze aandacht trekt.