Zonder sonnetten

[p. 64]

Schaamte.

In mijn boot op 't meir

Zat ik peinzende neer

Getrokken door minlijke oogen;

'k Zag schepen ter kim:

't Blank zeilen-geglim

Wees werwaarts zij waren getogen.

Voor rood purperen gloed

Week het goud met spoed

En de maan dreef door sneeuwwitte vlokken;

En ik roeide weer heen: -

Op mijn hart lag een steen:

Ik voelde mij minder getrokken.

In de visschersschuit,

Een eind voor mij uit,

Werd een vuur op den steven ontstoken;

En al wat er zwom

In de reuzenkom

Kwam derwaarts geplast en gedoken.

[p. 65]

 

‘Ha!’ riep ik ‘gebroed!

 

Uw voorbeeld doet goed:

 

Ik voel weer mijn liefde herleven.

 

Gij sterft met genot

 

Voor uw vlammengod:

 

Ik wil voor mijn oogenpaar leven!’