Zonder sonnetten

[p. 57]

Alpenkruiden.

Ik heb een boek, een heilig boek,

Een boek vol herinneringen,

Zoo dikwijls ik er iets in zoek

Komt zanglust mij doordringen.

De bladen zijn oud en geel, verdord,

Hoewel ze eens gloednieuw waren:

Maar 't is of ik zelf weer jonger word

Als de oogen er op mogen staren.

Dan rijzen ze levendig voor mij op

De verre wandelingen,

Langs waterval, gletscher, den hoogen top

Waarover wij moedig gingen.

[p. 58]

 

En ook al werd ik aan de oogen blind

 

Al had ik geen hand om te tasten,

 

Ben 'k zeker dat ik de bloemen toch vind

 

Die zoo dikwijls mij geurend verrasten.

 

 

 

Want fijn, doordringend voor 't geestlijk gezicht

 

Ontwasemen die kruiden hun reuken: -

 

Ik sluit zorgvuldig de bladen weer dicht

 

En zorg er geen enkle te kreuken!