Zonder sonnetten

[p. 45]

Poel.

Waar aan den boschrand tusschen pijn
En lariks zilvren berkeschijn
Weerspiegelt in den blanken poel,
En de omgevallen paddestoel
Half opsteekt tusschen dorre blaân,
Trok schoonheids toovermacht mij aan.

Hoog dreven door het blauwe ruim
De wolken, dun als zilverschuim;
Hun schaduw, glippende aan en af,
Volgde in een speelschen tuimeldraf
Het edel hert met hoog gewei: -
Mij in een oogenblik voorbij!

Was ik een hert, was ik een wolk!
Zoo priemde mij der afgunst dolk.
Maar nauw gesproken voelde ik ook
Het ijle van dier wenschen rook;
Ik nader meer en meer mijn doel:
Zie mij weerspiegeld in den poel!