Zonder sonnetten

[p. 44]

Avond op de heide.

De zon doorpurpert laag ter kim

Met rood geglim

De bloemen der heidestruikjes,

Wit glanzig als sliep een feekoningin

Een elfenstoet er binnen in,

In de kelken der kroezige kruikjes.

En lager zinkt het bloedrood oog: -

Het straalt een boog

Karmijn op 't paarsche laken,

Waartusschen de klokjes gebogen thans staan

Nu de elfen om er uit te gaan

Zich los van de helmhokjes maken.

De zon zinkt weg en 't rood wordt goud: -

En tusschen 't hout

Suist wonderlijk tikken en stampen.

'k Zie elfen die er bezig zijn

Uit spinrag en uit herfstdraad fijn

Te weven de purperen dampen!