Zonder sonnetten

[p. 38]

Luchtbeeld.

Wondre witte waterdampen zweven

Aan en af langs 't bruine kleed der hei:

Hoog de maan en laag de nevelsprei,

Als een star door moeselien geweven;

Als een vuur, door blauwe rookkolommen

Zachtkens tintlend met verbleekten gloed;

Zilvervisch, uit 't diep omhoog gezwommen,

Op den rug geworpen door den vloed.

Tot het zachte zoele zuie windje

Alles saamrolt, alles samenvaagt,

De oostertrans, alsof de morgen daagt,

Paars gestreept wordt met een purpren tintje.

Dan daartegen, zuiver afgespiegeld,

Reuzenbeelden, hoog één en één laag,

De armen in beweging, 't hoofd gewiegeld,

Heen en weer een scherpe reuzenzaag

[p. 39]

 

Ha! dat tweetal zaagt de zondige aarde

 

Middendoor in 't stille morgenuur; -

 

Maar hoe meer ik op het luchtbeeld staarde

 

Groeide in 't Oost het dagend zonnevuur.

 

 

 

Uitgespreid als smetloos blanke vingren

 

Van een wel- en wonderdoende hand

 

Zie ik glansen op- en zijwaarts slingren,

 

Lichtende over 't bruine heideland.

 

 

 

Dáár doortintlen de eerste roode stralen

 

Bloem en heikruid, zwaar van zilvren dauw;

 

En de spooksels krimpen, slenken, dalen: -

 

Weggevlucht zijn zaag en Witte Vrouw!