Zonder sonnetten

[p. 36]

Najaarsgevoel.

Geen koeltjes kreuken het loof der beuken,

De lucht is stil;

t Zacht blauw der kolken, gedrenkt met wolken,

Kent drift noch gril.

Ontelbre reuken uit eik- en beuken-

En berkenblad,

Vermengd met dampen uit akkerkampen,

Omzweven 't pad.

De voet gevaren door dorre blaâren

Jaagt ritslend ze op,

En kwetst door 't treden den afgegleden

Dauw-flonkerdrop.

Der paden zoomen in schaûw van boomen

In zilvergloed,

Zijn git, robijnen, die droplen schijnen

Van maagdlijk bloed.

[p. 37]

 

Daarboven 't vonklen en goudrood flonkren,

 

Als 't windje waait,

 

Der reuzenwaaiers, nog door geen maaiers

 

Omlaag gemaaid.

 

 

 

En dan bij poozen, rood als de rozen

 

In licht gedoopt,

 

Op 't pad de blaadren, tot 't stof der vaadren

 

Bijééngehoopt.