Zonder sonnetten

[p. 28]

Avond-watertocht.

Een polder strekt zich uren voor ons uit,
Nog ruim en blank als 't luchtruim overdag;
Wanneer door 't blauw de groote stapelwolk
Met violetten buik en zilvren rug
Er voortrolt onder d'adem uit het Oost.
Want nu, nu 't donker wordt en avond bijna,
Nu voor ons uit waar, langs den polder, zich
De ringdijk buigt naar 't West, de zon verdwijnt,
Nu is 't of 't watervlak 't gemis vergoeden wil
En 't vliedend licht met volle teugen drinkt.
't Kaatst, 't schittert op de rimpling door den riem
Geploegd in 't kristallijn; 't hangt in de gleuf
Door 't springend bliekenpaar getrokken,
En waar naar rechts zich 't biezenveld verwijdt
Als onafzienbaar donker vierkant vak
Daar hangt het op de toppen van 't fluweel
Der donkerbruine en pluimgelijke bloesems.
In schaduw van die biezen roeien wij: -
Wij visschen planten, appelbloesemkleuren,
Aan steelen, schermgewijs op dikkren steel geplant;

[p. 29]

 

En hoogre; maar die bloeien als de spurrie,

 

En kleiner ook van bloem. Dan op een steeklig

 

En vleezig blad, lang, smal en donkergroen

 

En kransgewijs van ondren saamgevat,

 

Een wonderfraaie, een porceleinen bloem;

 

Driebladig, zonder kelk en vlekloos als

 

De pas gevallen sneeuw.

 

 

 

‘Hoe komt toch!’ riep ik

 

‘Aan 't uiteind van een blad vol stekels zulk

 

‘Een toon- en zinnebeeld van 't vrouwlijk reine?

 

‘En waarom bloeit dat reine in een moeras?

 

‘En bloeit het wellicht nergens fraai als hier? -

 

 

 

Het water werd steeds lichter nog, terwijl

 

De gloed vooruit steeds minder werd en kromp;

 

Tot aan den dijk der populieren kruin,

 

Waarachter 't weemlend zonnegoud verzonk,

 

Al zwarter werd en tegen 't diepe ruim

 

De blaadrenmassa toonde als silhouet.

 

Daar naast verrees - en 'k dank mijn metgezel

 

Dat hij mij wees wat ik u thans hier zeg -

 

Een molen. Zie de ronde, donkre kap

 

Keert naar het west haar twee paar wieken heen,

 

Die roerloos staan met weggenomen zeil

 

En bruin van lijnen omgetrokken zijn.

 

En op de hooge stelling, waar de wiek

 

Dag in dag uit haar lustig wijsje zingt

 

Bij goeden wind, daar staat een rank figuur!

[p. 30]

 

Het schijnt een meisje, een vrouw. De lange haren

 

Lichtbruin - maar wellicht zijn ze blond -

 

Bewegen zich in 't avondkoeltje zachtkens.

 

Zij staart naar 't Westen, met den rug naar ons:

 

En wenkt van tijd tot tijd met beide handen.

 

 

 

‘Wie 's dat?’ - zoo vroeg ik. Maar mijn vriend

 

Sloeg krachtiger de riemen door het water

 

En uit dien riemslag sprak een diep gevoel.

 

‘Dat 's Méta!’ zegt hij, ‘Kind van ouders,

 

Die schatrijk zijn en veraf wonen, ergens

 

Waar zij geen last meer hebben van hun Méta.

 

Ze is hier besteed en - gek!’

 

 

 

Ik zuchtte en zag

 

Nog eens naar 't wenkend handenpaar -

 

Naar Méta.....