Zonder sonnetten

[p. 22]

Avondwandeling.

'k Had uren réeds gewandeld; - daar opeens
Een weiland; en er achter blinkend licht,
Een onafzienbre streep zoover ik zie.
Een meir, een vijver dacht ik eerst, maar neen
Het is een wolk, waarin de zon zich spon
En rolde en wond, tot alles zilver werd
En blonk en glom als versch geweven zij.
Daarna vervloeide 't, werd het bleeker; - en
In 't verre west, waar 't luchtruim effen is,
Zie 'k vuurge spoelen schieten aan de kim
En purpren draden slingren door elkaar.
't Is de avondsluier die geweven wordt;
Al vaster, dichter; tot in 't eind karmijn,
Met violetten inslag en hoog geel
Dat meer en meer vervloeit tot effen paars,
Er hangt gespreid als rustbed voor de zon,
Ras dalend. In dat licht speur 'k plots
Een hooggesteelde en slanke umbellifeer,
Wijd uitgespreid de schermen en er op,
In 't zelfde vlak, de bloemen, bloem aan bloem.

[p. 23]

 

Maar verder. Zie, daar slingert winde zich

 

Spiraalsgewijs en tegen 't licht rondom

 

Een jonge wilg en kruipt de takken langs

 

En slingert zich op andre dichterbij;

 

En al de klokken zijn in 't avondlicht

 

Doorschijnend als de dunne schaal van 't ei

 

Waarin een glimworm zich een rustplaats koos.

 

 

 

De madelieven met het hart van goud

 

Zijn reeds gesloten, kleine knopjes meest.

 

Viooltjes geuren: ik ontblader één

 

Als 't meisje dat zich afvraagt: mint hij mij!

 

En wat ik vind zweemt naar een kleinen man.

 

Daar buk ik mij en zie wat wondre bloem!

 

De blaadren zijn als droplen bloed zoo rood

 

En binnenin bij 't avondlicht zie 'k ook

 

Een kruishout, hamers en een spijkerpaar.

 

Is dat de Passiebloem? Of mooglijk wel

 

De Nagelbloem? Genadekruid wellicht? -

 

Vraag dat aan d'avond die nog gloeit in 't West.

 

Ik rep mij verder. Rondom in de wei

 

Verrijzen aan een slanken, ranken steel,

 

Hoog boven 't gras en duidlijk zichtbaar nog,

 

Een aantal bloemen, heerlijk fraai van vorm.

 

Zij zijn mij lief. Ik weet niet juist waarom.

 

Toen 'k jong was, nog een kind, plukte ik ze graag.

 

De zwartgevlekte blaadren glanzig groen

 

Doorgleufd, lang, smal, zijn cierlijk

 

Maar gekerfd; zij boren jong zich heen

 

Door 't bolstrend buitenblad; maar houden steeds

[p. 24]

 

De teeknen van dat werk. De donkre vlekken

 

Ontstonden, zegt men, enkel door hun goedheid.

 

Eens in de wei, de bloemenwei, was 't oorlog

 

En alles trok zoo goed het kon ten strijd.

 

De distel was vooraan met pluis en stekel,

 

De braamstruik volgde en toen de wilde roos

 

En 't allerlest kwam nog de meidoornbloesem,

 

Gevlekte scheerling en de dolle kervel.

 

 

 

Aan de andre zijde schaart zich in 't gelid

 

Campanula en luidt ras de oorlogsklok;

 

Pedicularis en ook genserik;

 

Hottonia vooral met bieze en pijlkruid,

 

En calta uit 't moeras; dan nog van d'akker

 

De gele ganzebloem, de witte uit 't weiland.

 

Maar wat niet kwam was 't trotsche standelkruid:

 

Het mengde zich niet in de boersche twisten,

 

Fier op het zilvren ridderlijk blazoen,

 

Fier op den helm met slanke vleugelstukken

 

En op 't vizier dat langzaam neer zich draait.

 

Toen vielen de onverlaten aan op orchis

 

En geeselden en steenigden zoolang

 

Tot alles bont en blauw werd van de slagen.

 

De wonden heelden, maar de teeknen bleven,

 

De vlekken werden schoonheid met de jaren

 

En orchis maculatum heet de plant sinds.