Zonder sonnetten

[p. 12]

Rusteloos.

Statig drijft op 't vijvervlak

Tweetal zwarte zwanen;

't Licht kan door den dennentak

Nauw een weg zich banen;

In den lommer, zwart van veer,
Roeit het lustig heen en weer.

't Windje breekt den spiegel stuk,

Kleine golfjes klaatren;

't Koeltje heeft het wonderdruk

Met de ontroerde waatren.

't Tweetal wendt opeens den nek
Zoekt een kalmer, koeler plek.

Nu met 't zacht insectgegons

Nacht is aangekomen,

Steekt het hals en nebbe in 't dons

Om als 't kan te droomen:

Van een schooner oord wellicht
Dan zich voordoet aan 't gezicht.

[p. 13]

 

Maar een nijdige onverlaat

 

Plompt in 't meirvlak steenen:

 

Dat wil zeggen: gaat toch, gaat!

 

Pakt u spoedig henen!

 

Beiden heffen 't klaaglied aan:

 

Ja wij gaan, ja wij gaan!