Zonder sonnetten

[p. 8]

Bosch-anemoon.

Mijn liefste draagt in 't groene bosch
Een lichten paarschen morgendos.
Haar blonde lokken dartlen los
Van 't licht doorvonkeld, goud en ros: -
Zij zingt een lied en kent geen leed
In 't lichte paarsche morgenkleed.

‘Wat wilt gij o schoonste der schoonen?’ -
‘“Mijn vriend pluk mij boschanemonen.”’

Ik pluk en strooi haar ze in den schoot,

Zij streelt met zachte vingren.

Maar eensklaps wordt mijn liefste rood

Om ver de bloemen te slingren.

Zij roept ontsteld:

‘Hoe brandt

Mijn hand,

Ontdaan, ontveld

[p. 9]

 

Door 't bijten van de blaren,

 

o Valsche met u kan ik nimmer mij

 

Van harten blij

 

Ooit paren!’

 

 

 

‘Maar liefste, dat is niet mijn schuld;

 

Ik heb uw wenschen slechts vervuld

 

Gelijk de zon die 't bosch verguldt

 

Ook u in warmen weerschijn hult,

 

Tot zelfs de boschanemonen: -

 

Ik pluk u straks duizendschoonen!’