Zonder sonnetten

[p. 6]

De maan.

Trekt gij met uw zilvren stralen

Mij, o maan?

Of moet ik, bij 't eenzaam dwalen,

Tot u gaan? -

Scheemrig weeft ge om heuveltoppen

Tooverglans;

Hebt gij dan geen balsemdroppen

Voor mij thans? -

Stort, gelijk ge op voorjaarsbloesem

Stort uw licht,

Vrede me in den jongen boezem

Me op 't gezicht!

Rustloos ijlend als de golven

In uw schijn,

Is ook al mijn vreugd verzwolgen

Door de pijn.

[p. 7]

 

Straks als ge achter heuvelklingen

 

Kalm verdwijnt,

 

Stort ik 't uit in rustloos zingen

 

't Leed dat schrijnt.

 

 

 

Ach! zoo ik, als gij, moest zwijgen,

 

Welk een kruis! -

 

Schijn nog lang bij 't dalen, stijgen,

 

In mijn huis!