Zonder sonnetten

[p. 5]

Op het meir.

Ginds spieglen de bergen in 't donkerblauw meir;
Ik zie ze, maar voel hun verrukking niet meer.

Daar sla ik de riemen in 't meirkristallijn
En 't is of ze duizlig van 't schommelen zijn.

Nauw gloeien de lichten aan de oevers in 't huis,
En 't is of ze roepen: ik wacht u straks thuis!

Nog drijft door het purper de wolk als een pluim
En 'k voel mij bij 't roeien zoo luchtig, zoo ruim.

De starren verschieten; - daar rijst in mijn borst
Naar 't maatlooze ruim een onmeetlijke dorst!