Sonnetten

[p. 109]

Het beeld en de tuinman.

Een buitenplaats, die ik nu niet wil noemen,

Cierde in zijn gaarde een heerlijk marmeren beeld:

Het had den tuinman jaren reeds verveeld:

De schaduw, zei hij, doodt mijn fraaiste bloemen.

Ik zal u laten zien, zoo spreekt hij, hoe men,

Doch slechts in scherts, een marmeren kunstwerk steelt:
Ik ben nogal met lichaamskracht bedeeld,

En durf er mij een weinig op beroemen.

Hij pakt het beeld - 't stond aan een diepen vijver -

Beproeft vergeefs te tillen, keer op keer...

Nog eenmaal slaat hij de armen vaster, stijver...

Hij waggelt en stort met het beeld ter neer;

Hij lag er onder dood: door grooten ijver

Vergat hij 't woord: kunst schijnt een donzen veêr!