Sonnetten

[p. 96]

Enthousiasme.

Die rijen stippen? - staarten zijn 't van draken...

Hoe hoog, hoe ver! Maar duur moest hij 't bekoopen

Dat opwaarts staren en dat rugwaarts loopen:

Een harde boom deed ribbe en weefsels kraken.

Hij werd misvormd. De blosjes van zijn kaken

Verdwenen: - en gesprongen, deels gekropen,

Bleef altijd toch genezing hij nog hopen,

Hoewel geen kruid hem beter weer kon maken.

Maar hij behield wat hem was aangeboren

En stelde steeds belang in alle dingen,

Die niet van de aarde, maar er boven waren; -

Kwam soms op straat zijn kalmte een scheldwoord storen,

Hij hoorde in 't hart het lustig liedje zingen

Van vliegen, zweven, altijd opwaarts staren.