Sonnetten

[p. 53]

Parkaanleg.

Hier speelt geen licht langs gladde waaiertwijgen,

Geen schâuw op 't pad, zooals er vroeger viel:

Ik zie een man, in blauwen werkmanskiel,

En stam naast stam geduldig nederzijgen.

Door 't blanke hout kwam ring in ring zich rijgen

Terwijl geen ring den grijzen tak ontviel: -

Doch waar is thans het beste deel, de ziel,

Die tijdens 't groeien op en neer bleef stijgen?

Daar kwam aan licht en schaduwspel een einde:

Alsof 't verstand zich wreekte op fantasie: -

Alsof de vonk langs kooprendraden seinde:

Mij russen vier, amerikanen drie:

Een kindje, dat een kleine breuk verkleinde:

En 'k hoorde een stem: kom tot mij, Poëzie!