Sonnetten

[p. 47]

De roode boschbes.

Losgesprongen uit de ronde doosjes,

Kleeft de spore aan webbe en herfstdraad vast

En, verwaaid in 't ruig van de eikenbast,

Op de bottels van de wilde roosjes;

Op de boschbes, die, met purpren bloosjes,

Tusschen donkre en stijve blaadjes wast,

En zoo goed bij 't najaarslandschap past:

Op de frissche, aanvallig heldre kroosjes.

Waarom, besje, vloekt u toch de laster

Als het giftigst schepsel van uw soort? -

Ach, een eerzuil waar' voor u gepaster

Dan des wuftlings onbedachtzaam woord:

Reiner, kuischer, beter besje wast er

Hier in 't bosch, noch elders in een oord.