Sonnetten

[p. 46]

Boschrand.

Maar nu eindlijk de oogsttijd is gekomen,

Gaat met moeder mee zelfs 't kleinste kind;

En de bessen, die men volop vindt,

Zijn zoo groot als niemand durfde droomen.

Groene plekjes onder 't loof van boomen

Geven weinig; maar de pluk begint,

Waar aan zonlicht en aan zomerwind

Vrije toegang nergens is benomen.

Langs der bosschen glooiende open randen,

Zonder schaduw, die er binnenvlucht,

Reppen zich de kleine kinderhanden

Tot de plantjes in de warme lucht...

Zwellen de open aangedragen manden

Van de zoete, donkerblauwe vrucht!