Sonnetten

[p. 43]

Erica en bij.

Tusschen de ijle zilvren berkedreven,

Over heuvlen en langs beek en wei,

Strekt zich uit de paarse groene sprei,

Die uit geur en bloemen werd geweven.

Hoe voorbeeldig vriendlijk is hier 't leven!

Zelfopoffering maakt de harten blij:

Want de bloem heeft aan de nijvre bij

Bateloos haar besten schat gegeven.

Deze draagt er de opgegaarde honing

Uren ver, met gonzend bromgeluid,

Naar de korf bij 's landmans stille woning.

't Lijdt niet lang of heel de zoete buit

Prijkt ten disch van burgerman en koning:

En opnieuw weer zwermen bijen uit.