Sonnetten

[p. 42]

Gentiaan.

Vlak bij huis zijn stellig honderd paden,

Die er gaan naar 't koel smaragden woud:

Vlak bij huis is één waarvan ik houd:

'k Strooide er eens toevallig Alpenzaden.

't Volgend zomer prijkte een steel, beladen

Met een klokje, als ik er nooit aanschouwd,

Noch gevonden had in schaûw van 't hout: -

't Kreeg al fijner, fraaier pronkgewaden.

'k Heb aan 't groen gestreepte paarse rokje

Mijn vriendin van de Alpen ras herkend;

En nu staan, aan kamerlucht gewend,

Recht gehouden door een wilgestokje,
Voor mijn vensterramen... klokje aan klokje,

Lieflijk bloeiend, groeiend zonder end.