Sonnetten

[p. 39]

Boschbrand.

Zwarte rookkolommen zweven dreigend

Dicht op 't stormklok luidend kerkjen aan;

Warlen over dak en torenhaan

En omsluieren 't daglicht, langzaam stijgend.

Uit is 't met het schaûwgetoover; zwijgend

Vlucht de vogel uit de kerkhoflaan:

Nergens speurt men 't wieglen van de blaân:

't Harte beeft, den vlammenreus bekrijgend.

Over 't puin der groene tempelzuilen,

Korte zwarte stompen, schijnt de dag;

Psalmgezang vliedt voor den roep der uilen,

Op den tronk klinkt dof der bijlen slag:

't Godsvertrouwen heeft niet om te schuilen,

Fundamenten scheurden los als rag.