Sonnetten

[p. 24]

Vloed.

Rustlooze eindeloosheid, grootsch aanschouwen!

't Kenterend water, wat nu landwaarts spat,

Zoekt de pink, door weeke slibbe omvat,

Op het strand, omringd door visschersvrouwen.

't Loodzwaar anker tilt in vast vertrouwen

Ginds een visscher: - tot de borst in 't nat,

Rust hij niet vóór 't goed den bodem vat

En blijft liggen aan de lange touwen.

Op de pink draait zingend men de spaken,

Tot de branding tegen 't scheepsboord gromt

En de kiel zich langzaam los gaat maken...

Nu de golf het scheepje tillen komt,

Gieren touwen, ziet men zeilen blaken...

't Roer valt neder en 't gezang verstomt.