Kerst met de dieren in het Zanderijbos

[p. 32]

Hoofdstuk 8:
Ogri Tigri is doodsbang.

Nog die zelfde avond om 8 uur gaan de dieren naar het huis van Ogri Tigri George. Ogri Tigri schrikt wakker. Hij hoort allerlei geluiden. Hij ziet ook kleine en grote schaduwen op en neer bewegen. De geluiden en de schaduwen komen steeds dichterbij.

W-at is d-it nou? Voor het eerst is hij zo bang...

Opeens komt er een zogenaamde duivel te voorschijn.

Het is Sara de uil, maar dat weet Tigri niet.

Sara zegt: ‘Ik ben Dibrie, de duivel. En ik heb gehoord met mijn grote oren, dat je niet naar het kerstfeest wil gaan.

Hi-hi-hoe wah, hi-hi hoe-wah. Wij leven vredig hier met elkaar. Niemand maakt ruzie met een ander.

Wie niet op het kerstfeest komt wordt weggejaagd uit dit vredig Zanderijbos. Hoe-hi-wah hoe-hie wah.’

Ogri Tigri is nog nooit van zijn leven zo bang geweest.

Hij geeft nog steeds geen antwoord. Dan gaat de stem verder: ‘Je hoeft niet te gaan hoor, maar dan zal ik je straffen.

Je wordt een kleine poes en iedereen in het Zanderijbos kan je pakken. Je hele leven lang hi hihoe wah.’

En de andere dieren maken weer die enge geluiden.

‘Hoe, hoe, stie-sto stu, tjiep-tjiep, krei-krei.’ Alles maar door elkaar, hard zacht, hoog en laag, dichtbij en ver. Nu wordt Ogri Tigri doodsbang! Boi, je moet zijn gezicht zien.

Hij begint te beven en te zweten over zijn hele lichaam. Sara, de zogenaamde duivel gaat verder: ‘Kom je op het feest of wil je voor het leven gestraft worden? Jij, zo een grote Ogri Tigri? Wil je een poesje worden? Kom je op het kerstfeest?’

Met een bevende stem zegt Ogri Tigri: ‘Ja, ikke-ik z-z-zal op het f-f-feest komen’.

‘Luider, ik heb je niet goed gehoord,’ schreeuwt de zogenaamde duivel.

‘Ik zal op het feest ko-men jaa-aa,’ schreeuwt Ogri Tigri.

[p. 33]

‘Mooi zo,’ zegt de zogenaamde duivel. ‘Dan zal ik je niet straffen en je tot een poesje te maken. Nu ga ik weg en neem al mijn bosmonstertjes mee.’

Terwijl de zogenaamde duivel zich omkeert ziet Tigri iets vreemds. Hij ziet een staart met veren uit dat zwartpakje komen. Er is maar één vogel in het Zanderijbos met zo een staart en dat is Sara de uil. Hij herkent nu ook haar stem.

Jeetje, wat is hij beetgenomen! ‘Ach zo, ze willen mij bang maken, goed.’ Hij besluit het spelletje mee te spelen. Hij doet nu echt alsof hij verschrikkelijk bang is. Hij beeft meer dan ooit en vraagt luid aan Sara: ‘Duivel alsjeblieft, m-aa-k m-ij n-ie-t tot een kleine poes. Ik zal alles doen wat je zegt?’

De dieren lopen giechelend weg. Ze vinden het zo leuk, dat die stoere Ogri Tigri staat te beven als een blad. Sara de uil zegt heel zachtjes: ‘Houden jullie op!’ Ogri Tigri roept nog een laatste keer met een bange stem: ‘Ik...ik ikke.. ik kom, maar laten jullie mij nu met rust, genade, genade!’.

‘Okee,’ zegt Sara met een hese stem. ‘Ik...ahuum, die andere dieren verwachten je. Tot morgenochtend dan.’

Sara en de dieren gaan allemaal weg en maken daarbij nog van die hinderlijke geluiden. ‘Hie hoe, tjietje-tjietje, hahoe-hahoe, Hahahaa hooo-hoo tjie tjie!’ Terug onder de grootste Kankantrie met de dikste stam, beginnen de dieren verschrikkelijk te lachen. Ze komen gewoon niet bij van dat gelach.

De apen praten en lachen. ‘Heb je..cha-cha-cha. Heb-hahaha-gaaaahaaa.’ De apen kunnen gewoon niet uit hun woorden komen.

‘Hoe-wahaha-wie- hie hie hoei... heb je zijn gezicht gezien? Heb je gezien hoe die stomme Tigri stond te beven en te stotteren? Eindelijk weten wij, dat hij niet zo stoer en dapper is als wij denken’

‘Ja hoor,’ zegt Sara de uil giechelend. ‘Ons list heeft gewerkt.’

Al deze dieren denken, dat ze Ogri tigri hebben gepakt.

Maar dat is niet waar. Hij heeft de staart van Sara gezien en

[p. 34]

[p. 35]

wist direct wie ze waren.

Plotseling is hij stil... en denkt terug aan de zogenaamde duivel en de spookbeelden. Dan wordt hij verdrietig. Hij denkt: ‘Waarom doen ze dit? Waarom al die moeite? Ze verkleden zich speciaal. Ze sluipen een afstand door het bos, om mij bang te komen maken. Zal het een bedoeling hebben?’

Hij denkt diep na en wordt er rusteloos van. Hij weet het al.

In gedachten ziet hij hoe ze altijd kerst vierden. Alle dieren gezellig en vredig bij elkaar. Alle ruzies en gemopper aan een kant. Jammer, dat het maar een keer per jaar gebeurd.

Een jaar geleden was er een ruzie tussen hem en Sara. Omdat zij wilde, dat hij in het Dierenkoor kerstliederen moest gaan zingen. Daar voelde hij zich te groot voor. Sara had hem gezegd, dat hij zich aanstelde en bigi-ting speelde. Tigri George werd boos op haar, want hij vond dat Sara hem de les niet mocht voorlezen.

Uit kwaadheid wilde hij haar bijna opeten. Hij schreeuwde toen naar haar: ‘Ik vier nooit meer kerstfeest met jullie.’

Nu begint hij spijt te krijgen van al die dingen die hij tegen Sara en de dieren heeft gezegd. Ergens in zijn hart wil hij wel gaan hoor. En na een hele nacht denken, besluit hij toch naar het kerstfeest te gaan. Hij kijkt nog even in zijn spaarpot of hij wat Zanderij SRADA's (Zanderij Dollars) heeft om een mooi rood pak te kopen. Ja, hij heeft precies 20 Zanderij SRADA's bij zich. Hij staat op, brult even en gaat vroeg in de ochtend naar de Day en Night winkel, Sibiboesie om zijn pak te kopen. Tevreden gaat hij met zijn vuurrood pak naar huis.

Intussen heeft Sara de uil nog een verassing voor de dieren.

Ze heeft sponsoring gehad van de boswinkels in het Zanderijbos. Van de winkels Sibiboesie en winkel Witzand heeft ze een heleboel cadeautjes gehad, zodat alle dieren een kerst cadeau kunnen krijgen. Die cadeautjes heeft ze bewaard in haar grote keuken. Nadat alle dieren flink om Tigri hadden gelachen, gingen ze allemaal naar huis. Toen iedereen al naar bed was, ging Sara alle cadeautjes onder de Kankantrie boom

[p. 36]

regelen. Vooral de jonge diertjes zullen denken dat de Kerstman in de avond is langs geweest. Daarna gaat Sara zelf haar schoonheidsslaapje doen. Want Sara de uil is een modepophoor, Baja.

No mek grap, nanga ing schoonheid!