De motorboot

Hoofdstuk XXXI.

Als een man zich voor een vrouw opoffert, heeft hij gaarne de voldoening te weten, dat hij succes heeft gehad; en ik gevoelde, dat het mij een melancholiek genoegen zou doen, als ik vernam, dat Phyllis nut had getrokken van mijne goedheid. Het zou mijne zelfachting gevleid hebben, al liepen mijne ribben ook gevaar, als

[p. 277]

Robert van Buren zich in mijne armen geworpen had, om mij voor de bevrijding uit zijne ‘Slavenketenen’ te danken. Ik moest echter bedenken, dat hij bij geen mogelijkheid kon weten, wat hij mij verplicht was, of ik zou onbillijk genoeg zijn geweest hem van ondankbaarheid te beschuldigen.

Er kwam een zware regenbui, terwijl wij in open rijtuigen door Amsterdam reden. Zoodra wij dus aan het welbekende hotel van ons eerste bezoek kwamen, moesten de leden van ons gezelschap zich naar hunne kamers spoeden, om hun nat goed uit te doen. Daar er voor het overige van den dag geen bepaald plan was vastgesteld - en het was al over vijven - kwamen wij eerst aan tafel weer bijeen, behalve Van Brederode, die bij een vriend ging dineeren.

Het was de eerste maal, dat hij zich afzonderde en tot mijne verrassing werd ik gewaar, dat als een Zeeman een Albatros weken achtereen meegevoerd heeft, hij dat schepsel mist, als hij het kwijt raakt. In elk geval wisten wij zonder Van Brederode niet wat te doen. Er ontbrak een organiseerder, en als hij gewenscht had zijne waarde te verhoogen, had hij geen beter middel kunnen kiezen. Bij gebrek aan een ander onderwerp, waarin allen belangstelden, begonnen wij over den afwezige te praten - behalve Nell, die in stilte luisterde, en zich niet in het gesprek mengde, totdat Freule Menela na een anecdote van Robert, tot lof van diens held, de opmerking maakte:

‘Natuurlijk is Rudolf zeer dapper, maar dat is zoo'n groote deugd niet van hem. Alle Van Brederode's zijn dapper geweest, sedert de dagen van den Watergeus, maar ik ben bang, dat hij het te veel weet. Hij heeft nogal een hoogen dunk van zichzelf, en wat zijne koppigheid betreft...’

Toen had Nell eindelijk ook wat te zeggen. Met bestudeerde zachtheid vroeg zij: ‘Is het u dan nooit opgevallen, dat iemand zelfachting en flinkheid kan hebben, zonder koppig of verwaand te zijn?’

Allen zwegen. ‘Wel! nicht Helena,’ riep Robert, ‘dat is de eerste maal, dat ik u ooit Rudolf hoorde verdedigen.’

‘Hij heeft getoond zulk een getrouw kapitein te zijn, dat het thans mijn plicht is, als eigenares der boot de goede hoedanigheden te verdedigen, die ons van zooveel nut zijn geweest,’ antwoordde Nell, die er zoo bekoorlijk uitzag met hare blozende wangen en schitterende oogen, dat ik gevoelde, welk een troost in het leven het voor mij zijn zou, als ik die de mijne mocht noemen.

[p. 278]

De verhouding werd nu ietwat gespannen; niet door het gesprek, dat ik daar juist aanhaalde, maar door de eigenaardige verhouding van eenige personen van ons gezelschap tot elkaar.

Het origineele plan van het bezoek van Robert met Menela en de tweelingen was, dat zij zich te Utrecht bij ons zonden voegen, en dat wij ze dan naar Rotterdam zouden brengen, aleer de Mascotte en de Waterspin ons weder zuidwaarts naar Zeeland brachten. Deze omweg was onze boete voor den heerlijken dag op de Vecht; want om na Utrecht de Vecht te bezoeken, waren wij genoodzaakt te Amsterdam te belanden; en daar er geen nadere weg was om Zeeland te bereiken dan over Rotterdam, lag het op onzen weg het gezelschap der Van Burens zoo dicht bij huis af te zetten. Maar over water van Amsterdam naar Rotterdam te gaan, zou ons een lange dagreis kosten; en daar wij een paar gescheiden gelieven in ons midden hadden, zou dat verblijf op een kleine boot gedurende een langen dag eene tamelijk scheeve verhouding zijn geweest.

Er bleef Robert niets anders over, dan onder het een of ander voorwendsel te verdwijnen. Maar Robert had ongetwijfeld zijne bijzondere redenen, om te willen blijven, en bovendien had hij nog het excuus, dat hij zijne zusters niet wilde verlaten. Als zijne zusters heengingen, konden zij niet goedschiks de vriendin achterlaten, die zij hadden meegebracht; anderzijds was het niet doenlijk voor deze in haar gezelschap te vertrekken, daar zij juist haren broeder de bons had gegeven, die alle drie begeleidde. Deze moeielijkheid scheen ook Freule Menela te hebben getroffen, want zij gaf niet te kennen, dat zij ons wenschte te verlaten. Misschien vond zij het beter, dat bekende kwaad te verduren, dan het haar onbekende tegemoet te gaan, en, om er zich al vast aan te gewennen, bleef zij onveranderlijk in mijne nabijheid, toen wij na den eten, bij elkander kwamen, in tante Fay's onvermijdelijke zitkamer.

Ware ik een vrouw geweest, dan had ik het zeker op de zenuwen gekregen, maar als man, haakte ik er slechts naar, iemand op zijn kop te geven, om mijn hart eens te luchten en uit vrees, dat die ‘iemand’ Freule Menela mocht worden, stond ik eindelijk op en gaf mijn voornemen te kennen een wandeling in den regen te doen.

‘Wat zou ik niet geven, met u mede te gaan!’ riep de jonge dame uit Den Haag. ‘Het is hier zoo bedompt en ik heb vandaag nog geene lichaamsbeweging gehad. Ik wandel altoos zoo gaarne in den regen.’

[p. 279]

‘Dan zal ik u chaperoneeren’ zeide de K.D.G.

‘O, u behoeft u die moeite niet te geven, Lady Mac Nairne,’ protesteerde Menela. ‘U mocht eens rheumatiek krijgen; en in Holland zijn de jonge dames zeer onafhankelijk.’

Het hart ontzonk mij. Hoe zou zelfs de onverzettelijke K.D.G. dezen scherpen hoek omzeilen?

Zij gaf geen kamp. ‘U is zeer zorgzaam,’ antwoordde zij, ‘maar ik ben nog van den ouden stempel en heb Schotsche manieren; en in Schotland zijn zelfs bejaarde personen gewoon in den regen te wandelen, anders mochten wij wel altoos thuis blijven. Integendeel, wij houden van een buitje, altoos in aangenaam gezelschap.’

Zoo sprekende stond zij schielijk op en wij maakten met ons drieën een wandeling door de natte straten van Amsterdam.

De winkels waren schitterend verlicht en ik deed mijne beide gezellinnen onder hare druipende parapluies stilstaan voor het raam van een juwelier.

‘Wat zoudt u nu hier wel het mooiste vinden?’ vroeg ik.

Onmiddellijk antwoordde Menela: ‘Dien ring,’ en wees daarbij naar een tortelduif-kleurigen cabuchon-robijn in den vorm van een hart, gezet in helder-witte diamanten. Het was een verlovingsring.

‘Juist,’ stemde de K.D.G. toe. ‘Er is in de uitstalkast niets dat hierbij te vergelijken is.’

‘Laat ons dan naar binnengaan,’ zeide ik. ‘Ik heb eene vriendin, aan wie ik een klein cadeautje wil geven.’

‘Cadeautje,’ herhaalde Menela, ‘'t zal u op zijn minst drie duizend gulden kosten.’

‘Dat is niet te duur, alles wel beschouwd,’ zeide ik op geheimzinnigen toon. En ik tintelde van ondeugend genot, toen volgens recht van koop de ring de mijne werd. ‘Ieder van haar beschouwt dien zoo goed als den hare,’ dacht ik. ‘Morgenavond, te Rotterdam, als ik veilig ben voor Freule Menela en zij voor immer uit mijn leven verdwenen is, gaat die ring in andere handen over, maar stellig niet naar Den Haag.’

Den geheelen nacht droomde ik, dat ik door de weggeloopen fiancée van Robert vervolgd werd, en toen ik haar listig zocht te ontkomen, Sir Mac Nairne in de armen liep, die mij voor een moordenaar uitkreet. Het ontwaken bracht niet veel verlichting, want ik wist, dat in haar kamer, slechts door een dun beschot van mij gescheiden, Freule Menela allerlei plannen lag te beramen om mij te vangen.

[p. 280]

‘Als ik gered zal worden, zal dit niet zijn door mijn eigen moed of vindingrijkheid. Ik moet hulp zoeken bij mijn tante. Den heelen dag heeft zij dapper voor mij gestreden, maar er zijn nog twaalf gevaarvolle uren. Met haar en Menela is het een geval van Griek tegen Griek. Zou zij knap genoeg blijken, om er mij door te halen?’