Lusthof van Christelyke dank- en beedezangen

[p. 182]

De mensch Vlugt als een Schaduwe en bestaat niet.
Zesde zang.

Stemme: Als vooren.

I.

Dus is de Mensch met al zyn waarde,

Al zyn bestaan, maar nietigheid,

Gelyk een schaduw hier op aarde,

Geen vaste plaats is voorbereidt,

Die ylinks weder weg zal snellen,
Gelyk de dood den mensch zal vellen.

II.

Dus snelt hy ook naar 't zeeker ende,

Zyn dagen zyn gelyk een schim,

Die schielyk wegvliegt, vol elende,

Al 's levenszon zal langs de kim

Des zekren doods gaan nederstryken,
En met hem doen zyn schaduw wyken.

III.

Dus vlugt den mensch met al zyn kragten,

Zyn wysheid, schoonheid, ongemerkt,

En laat alleen slechts nagedagten,

Op aard, van 't geen hy heeft gewerkt,

Daar hy wordt van zyn vrind vergeeten,
Ja zelfs zyn denkbeeld haast versleeten.

[p. 183]

IV.

De groote lieden zyn als leugen,

De kleenen enkel ydelheid,

Die zich in 't nietige verheugen,

'T geen naderhand ligt word beschreidt.

Wat zyn wy wormen, arme menschen,
Met al ons poogen, doen en wenschen!

V.

't Moet immers alles, wat het leeven

Verkreegen heeft, ook weêr vergaan,

Om reekenschap aan Godt te geeven,

Wanneer men zal voor 't Oordeel staan;

Daar alle vlees voor moet verschynen,
En erven eeuw'ge vreugd of pynen.

VI.

Dan zal Godt, van den mensch beleedigt,

Door zyner zondenschuld, indien

Hy niet is door den Borg bevreedigt,

Hem zyne slaande hand doen zien;

En naar verdienst den straf doen draagen,
Dien hy zich eeuwig zal beklaagen.