Lusthof van Christelyke dank- en beedezangen

[p. 178]

De mensch Is zat van Onruste.
Vierde zang.

Op den Zangtrant, als vooren.

I.

Helaas, hoe worden uwe dagen,

O Mensch, vol onrust, hier besteedt,

Als een die gaat om dagwerk vragen,

En zynen dienst, om loon, besteedt,

Vast hygend' om aan 't end te koomen
Van 't lastig werk eerst aangenoomen!

II.

Zo woelt gy Stervling gints en weeder,

In lichaam en in geest beroert,

Gy wordt gedreeven, op en needer,

Naar u den nood en drift vervoert,

Gestaâg in onrust en gebreeken,
In woelingen niet uit te spreeken.

III.

Hier doet de vrees u 't zweet uitjagen,

Met angst, voor een gedreigden nood;

Gints hoort men u weêr bitter klagen,

Om teegenspoeden, ziekt' of dood;

Altyd gejaagt door vrees en smarte,
Bekrompen met een pynlyk harte.

IV.

Uw minste vreugd, uw minste weelde,

Heeft duizend giftig' angels in,

Wiens helsch venyn, terwyl gy speelde,

Bekruipt uw zorgloos hart en zin.

De vreugd der zonden baart verdrieten,

Haar nasmaak zult g'als gal genieten.

[p. 179]

V.

Zo hygt men by het lieflyk daagen

Naar d'avond en haar schemertyd,

Des nagts, als d'onrust meest zal knaagen,

Naar 't dagligt, dat den Mensch verblydt,

Dus als geblindhokt voor onz' oogen,
In 's waerelds moolen omgetoogen.

VI.

Gejaagt door onrust en door zorgen,

Als harde Heeren, die den mensch,

Van d'eenen dag tot d'andren morgen,

Gekluistert dryven naar hun wensch,

Daar hy in die onzeekre jaaren
Met tranen moet zyn goed vergaaren.

VII.

Een goed dat weer zal onrust schenken,

In zyn bezit en handeling,

Of als het hart te rug zal denken,

Door wien en hoe dit ydle ding

Zal naar de dood eens zyn bezeeten,
Onzeeker voor den mensch te weeten.

VIII.

Dus zyn de maanden ydelheeden,

Vol enkel onrust, aardschen draf,

De dag en nagt beschroomde treeden,

Naar 't doodsch en akelyke graf.

Ja 't gansche menschelyke leeven,
Een zee van onrust voortgedreeven.