Nalatenschap. Dicht- en toneelstukken
(1856)–J.F. Willems–
Auteursrechtvrij
[pagina 17]
| |
Antwerps vreugd
| |
[pagina 18]
| |
Daer komt uit 't Zuiden u het jammer overstroomen:
't Omwentlingsvuer barst uit.
Een roovershorde, door geen teugel in te toomen,
Rukt aen, en vlamt op buit.
O Vaderland, 't besluit het eerst u aen te randen:
Geen heilig wordt ontzien.
Men rooft den godsdienst arm; de priester zucht in banden,
Of moet der wraek ontvliên.
Uw tempels treuren naekt: ja, kerk- en stadscieraden,
Hoe oud, hoe hoog in prys,
't Wordt alles meêgesleept om 't monster te verzaden,
In 't plundernest, Parys.
Gy, stad van Rubens, moest uw lieflingstukken derven,
Een tafereelental,
Dat ook geen weêrga vond voor styl en tooververwen
In Romen, in 't heelal.
De Scheld weêrgalmde, toen die schat u werd onttogen,
Van aller klaeggeluid;
De gryze burger zag 't, een wanhoopsblik ten hoogen,
En weende met zyn spruit.
Het graf van Rubens liet een doffen treurgalm hooren....
Maer, zie, by 'tzelfde graf
Doet God dien klagten regt in uwe tempelchooren,
En droogt uw tranen af.
Der Franschen hoogmoed was ten hoogsten top geklommen;
Europa droeg hun jok,
En slechts ontbrak er, tot verderf der vorstendommen,
Nog éénen oorlogsschok.
| |
[pagina 19]
| |
De Godheid ryst, en geeft dien wereldplonderaren
Haer eerste strafvermaen:
De koude hand der dood grypt voet- en ruiterscharen
Op Moskows aftogt aen.
Maer Waterloo alleen kon zoo veel hoogmoeds binden:
Het velt den Adelaer
Van hem, die in de rust de ruste niet mogt vinden
Sints meer dan twintig jaer.
De moord, het Staetsgeschil, de tiranny verdwynen,
En 't krygsvuer is gebluscht.
De vredezonne mag Europa weêr beschynen:
De moede wereld rust.
Antwerpen, gy ook smaekt, als loon van al uw lyden,
Den grootsten zegeprael,
En de aerde tuigt nog steeds: Wanneer de Belgen stryden,
Wie tart er dan hun stael?
Moog' lang, tot Neêrlands heil, de goede Koning leven,
Wiens krachtig Staetsbeleid
Ons d'onwaerdeerbren schat der vaedren weêr doet geven!
Schut hem, Voorzienigheid!
|
|