Nalatenschap. Dicht- en toneelstukken

[p. 15]

De herstelling der Nederduitsche tael.

Triomph! de nederduitsche tael
Is van het fransche juk ontheven.
Ze zal, wat bastert er op smael',
Haer ouden luister zien herleven.

Den dwingelande is 't nooit gelukt
Die zon des landes te verduisteren.
Kan men de deugd, hoe sterk verdrukt,
Van hare majesteit ontluisteren?

Schiet, na het onweêr is vergaen,
De zon niet schooner stralen neder?
Volgt op den woedendsten orkaen
Niet telkens liefelyker weder?

[p. 16]

 

Reeds groeten, op des Konings wenk,

 

De Wetenschappen onze stranden:

 

O Vorst, wat biedt ge een schoon geschenk

 

Den lang-verdrukten Nederlanden!

 

 

 

Te lange reeds verstomdet gy,

 

O stoet van wakkre dichterzonen.

 

Alleen de boezem groot en vry

 

Vloeit uit in goddelyke toonen.

 

 

 

Op Willem's stem ontwaekt het al:

 

De Dichtkunst doet, gekroond met palmen,

 

By vrolyk-juichend feestgeschal,

 

Haer danklied en zyn lof weêrgalmen.

 

 

 

De Tael heeft geene boei meer aen,

 

Waer 't Fransch haer mede dorst omknellen:

 

Die beedlaresse zal voortaen

 

Haer niet meer moeten vergezellen.

 

 

 

O neen, ze zal weêr vry en vrank

 

Al haer voortreflykheid doen blyken,

 

En toonen, dat ze in kracht en klank,

 

Voor 't Fransch, voor geene tael moet wyken.

 

 

 

Ryst, Redenaers! staet, Vondels, op!

 

Blinkt, nederduitsche Taeltresoren!

 

De Leeuw verheft den fieren kop;

 

De tael en 't land zyn saem herboren.