Oude Vlaemsche liederen

CCXXXI.
De Ruiter en mooi Elsje.

- ‘Wat mag daer wesen, wat mag daer zijn,
Dat al de bladren verdorret zijn?’ -

- ‘O! Moeder ick bender geen maghet rein,
Ick draeg by den Ruiter een kind soo klein.’ -

- ‘Draegt gy by den Ruiter soo kleinen kind,
Soo siet dat gy daer den vader van vindt.’ -

- ‘Ick sie daer den vader voor my staen,
Ende ick derf daer niet een oog op slaen.’ -

- ‘Derft gy daer niet een oog op slaen?
Gy dorst daer wel mede te bedde gaen.’ -

- ‘O! Moeder het geschiede by nacht,
Het was soo donker dat niemand het sag.’ -

De landsknecht achter de deure stond;
Hy hoorde dat oude wijfs valsche grond.

- ‘Soete liefje! woudt gy met my rijden,
Of wilt gy by uw vrouw-moeder blijven.’ -

[p. 483]

9

 

- ‘By mijn vrouw-moeder en blijf ick niet;

 

Liever met den Ruiter in swaer verdriet.’ -

De landsknecht hadse lief ende waerd;
Hy zette mooi Elsje voor hem op 't paerd.

Doe hy dat smalle pad ten halven kwam,
Groote arbeid kwam mooi Elsje an.

- ‘Soete lief! wilt gy wat sachter rijden?
Ick krijg zulke pijn al in mijn zijde.’ -

De Ruiter stak sijn paerd met sporen,
Of hy mooi Elsje niet en hoorde.

Doe hy dat smalle pad ten einde kwam,
Zware arbeid kwam mooi Elsje an.

- ‘En is hier niet een huisje dan,
Daer ick een weinig in rusten kan?’ -

De Ruiter ging daer een huisje maken
Van distelen, doornen en hooge staken.

Al in dat huisje was venster noch deur;
De Ruiter hing daer sijn mantel veur.

- ‘Soet liefje! wilt gy wat van my treden;
Maer als ick ween, komt gy dan weder?’ -

Eer dat sy weende was 't meisje dood;
Doe was de Ruiter in grooten nood.

De Ruiter lei er sijn hoofd op een steen,
Van rouwe brak er sijn hert aen tween.

[Het Speetschuitje met vrolijke Naay-Meisjes. Amst. 1780, in-8^o, bl. 16. Medegedeeld door den heer J.J. Nieuwenhuijzen, te Amsterdam.]