Oude Vlaemsche liederen

[p. 456]

CCXII.
Zielejacht.

Ic heb ghejaecht mijn leven lanc
Al om een joncfrou scone,
Die alresoetste wijngaertranc,
Die is in shemels trone;
Met enghlen is si om beset,
'k En can bi haer niet toeven,
Mijn sonden hebbent mi belet,
Des ic mi mach bedroeven.

Ic bin verdoelt op deser jacht,
Die werelt heeft mi gheloghen;
Genoechte heb ic seer gheacht,
Dor waen bin ic bedroghen:
Rijcheit ende lof heb ic ghemint
Ende idelheit vercoren,
Int jaghen bin ic dus verblint,
Den wech heb ic verloren.

Ic wil opstaen, tis meer dan tijt,
En soeken haer alleine
De joncfrou soet, diet al verblijt;
Maria ist diec meine.
Si is den wech, als men verclaert,
Ic wil mi tot hem keeren,
Den rechten wech ten hemel waert
Mach ic noch aen haer leeren.

O Jesu heer, nu bid ic di
Wt al mijns harten gronde,
Van sonden wilt mi maken vri,
Dats nu ende tallen stonde;

[p. 457]

 

Doet mi die pure moeder dijn

 

Met suverheit anscouwen,

 

Doer haer wilt mijns ghenadich sijn,

 

Ic wil haer dienen met trouwen.

Der enghelen vroecht, wilt op mi slaen
Dijn ontfermhertighe oghen,
Ic heb u grotelic misdaen,
Des is mijn hart in doghen.
Ghi sijt des sondaers toeverlaet
Ende troestersce der armen,
Ghi sijt die gheen, daert al an staet
Wilt mijns doch nu ontfarmen!

Mijn vrienden, maghen ende scat
Die sullen mi beswiken,
Die scriftuer bewijst wel dat,
Ic moet alleine gaen striken:
O moeder Gods, daer om wilt staen
Bi mi als ic sal sterven,
Want ic moet loen na werc ontfaen,
Wilt mi ghenade verwerven!

[Door W. afgeschreven uit de Horoe belg., II, bl. 39, alwaer dit lied aengeteekend staet voor het kunstgewrocht van broeder Johannes Brugman. Hoffmann vond het in zyne beide handschriften. In A. staet er voor wyze aengeteekend: Na groene verwe mijn hart verlanct; in B. echter: Addeu, mijn lief, hebt goeden nacht, dat moet een sceiden sijn.]