Oude Vlaemsche liederen

[p. 443]

CCV.
Kruislied.

Van liefde komt groot lijden,
Onderwijlen groot verdriet.
Het minde de maget Maria
Den Gods sone wel bemint.
Sy minde Hem seer, sy hadde Hem lief,
Als sy Hem sagh in lijden
Sy en conde gerusten niet.

Maria was in lijden,
Sy gingh eenen droeven gangh
Tot Jerusalem voor de poorte,
Die sy ontsloten vant.
Daer sagh sy comen haers herten lief,
Met eenen Cruyce geladen,
Als eenen verbannen dief.

Met weenentlijcke oogen
Daer sy hem mede aensagh.
- ‘O my!’ - Sprack zy droeve - ‘eilacy!
Is dit den droeven dagh,
Die van my is gepropheteert,
Die mijn hert soude doorsnijden,
Dat wreede bitter sweert?’ -

Jesus sprack: - ‘O Moeder!
Gegroet soo moet gy zijn,
Dat Cruys dat moet ick dragen
En lijden voor hem die pijn,
Dat Adam mijn knecht heeft verdient;
Voor hem soo wil ick sterven,
Het was mijn beste vrient.’ -

[p. 444]

5

 

- ‘Nu ben ick hier alleene,

 

Een moeder ongetroost.

 

Ick sie Hem in groot lijden,

 

Den Gods sone alderhoogst.

 

Ick minde Hem seer, ick heb hem lief.

 

Mocht ick hem hulpen dragen,

 

Soo en waer mijn lijden niet.’ -

- ‘Gy en sijt daer niet alleene’ -
Sprack een Engel wt den throon -
‘Ick ben een bode seer wel bekent,
Wel edel Maghet schoon.
Mijn Heer heeft my tot u gesent
Dat ick u soude troosten,
Ick en weet of gy Hem kent.’ -

- ‘En soude ick Hem niet kennen?
Ick ken Hem beter dan ghy,
Ick sagh Hem in groot lijden,
Dies lijdt mijn herte pijn.
Sijn vleesch heeft Hy van my ontfaen,
Sijn armen sagh ick uytrecken
En aen den cruyce slaen.

Ick heb Hem hooren roepen
Tot sijnen vader in den throon:
‘Och willet hem vergeven
Sy en weten niet wat sy doen.
Ontfermt u over den mensche stout,
Daer ick den doodt om sterven moet
Al aen des cruycen hout.’ -

Die Engelen songen schoone
Al in den hoogen throon;
Die alderdroefste moeder
Stont onder den cruycenboom.
Die moordenaer riep ontfermelijck:
- ‘O Heer, wilt mijner gedencken
Als ghy comt in uw rijck.’ -

[p. 445]

10

 

Jesus verblijde Hem seere

 

Al in des moordenaers roep;

 

Hy keerde Hem wederomme

 

Met eenen sachtmoedigen moet.

 

Hy sprack: ‘O Vrient! sijt des wijs,

 

Ghy zult heden wesen

 

Met my in 't Paradijs.’ -

Hy sprack tot sijne moeder,
Daer Hy aen 't cruyce hingh,
Met weenentlijcker stemme:
‘Och, vrouwe! siet hier uw kint.
Johannes! lieve discipel mijn,
Siet de bedroefde moeder,
Want die bevele ick dy.’ -

Sijn leden begonden te beven,
Hy was al angedaen,
Die doodt streed tegen dat leven,
Soo begonste sijn herte t'ontgaen.
Hy riep: - ‘Heli, O Vader mijn!
Hoe hebdy my gelaten
In desen ellendigen schijn!’ -

Och, alle creaturen,
Die Godt geschapen heeft,
Comt nu tot dezer uren
Met eenen bedroefden geest,
Helpt ons beclagen de groote noot;
Die hemel ende aerde geschapen heeft,
Die hangt hier naeckt en bloot.

Die groote Prince der heeren,
Ja mede die hemelsche vorst,
Met alsoo heescher stemme
Sprack Hy: - ‘O, my dorst!’ -
Die soete fonteyne die 't al versoet,
Met edich ende met galle
Wert Hy terstont gelaeft.

[p. 446]

15

 

Die eenige soon des Vaders,

 

Ja mede die hooge Godt,

 

Daer die Engelsche scharen voor knyen,

 

Is nu der joden spot.

 

Sy riepen: - ‘Cruyst Hem.’ - Sy maeckten jolijt:

 

- ‘Koningh van Israël!

 

Ghy sijt vermaledijt.’ -

Sijn oogen begonsten te weenen;
De minne bewees haer kracht.
- ‘O Vader! daer Ghy my om hebt gesonden
Dat heb ick nu volbracht.’ -
Sijn stemme was luyde en heesch;
Met eenen geneychden hoofde
Soo gaf Hy sijnen geest.

[Geestelijcke Harmonie (1685), bl. 69.]