Oude Vlaemsche liederen

[p. 398]

CLXXVII.
Niemand te passe.

's Nachts doen een blauw gestarde kleed

Bedekten 't blauw gewelf,

Docht my ick sagh een kind dat kreet,

En 't was Cupido self,

Die sloegh vast sijn ghesicht om hoogh,

En klapten in sijn handen:

Ach! (seyd hy) ick wil mijn pijlen en mijn boog

Van stonden aen verbranden.

't Wicht klaegden noch hoe langs hoe meer,

De tranen borsten uyt,

En rolden by sijn wangen neer;

Het maeckten een geluydt,

Dat het alder-hardste hart van steen

Sou tranen moeten braken:

Ach! (seyd hy) wanneer sal ick yeder een

Te passe konnen maken?

[p. 399]

3

 

Sien ick eens harders armoed aen,

 

En dwing eens konings kind

 

Dat hy, door liefd', nae haer te gaen

 

Met al sijn schat begind,

 

So houd' ick regel, maet, noch réen,

 

Ick kan geen g'lijcke raken:

 

Maer hoe soud' ick doch het konnen yeder een

 

So nau te passe maken?

So ick dan twee gelijcke voegh

In rijckdom by malkaer,

So ist: was zy niet rijck genoegh,

Al vrijden hy een aer¹?

Een schoon', hoewel van midd'len kleen?

So mocht haer armoed staken:

Maer hoe soud' ick doch het konen yeder een

So nau te passe maken?

Voegh ick dan t' saem twee ongeleerd

Om 't smalen eens t' ontgaen,

So ist: ey siet, dit 's recht verkeerd,

Dees heeft hy niet gedaen!

Was nu noch een wijs van hun tween,

Die mocht voor d'ander waken!

Maer hoe soud' ick doch het konen yeder een

So nau te passe maken?

So ick dan dien ick 't wijste ken

Voegh by een slechte meyd,

Ist voort: nu heeft een wijse hen

Een ey in 't riedt geleyd;

Het geen hy prijst, sal (soo ick meen)

Sijn wijf wel dapper laken:

Maer hoe soud' ick doch het konen yeder een

So nau te passe maken?

1 Aer, ander.

[p. 400]

7

 

So ick dan twee geleerde pijn

 

Te voegen om een prijs,

 

So ist: die twee die sullen sijn

 

Een yeder een te wijs.

 

D'een geeft hy 't al, en d'ander geen

 

Geluck in sijne saken:

 

Maer hoe soud' ick doch het konen yeder een

 

So nau te passe maken?

Want, g'lijck die aen den wegh yet boud

Veel aenstoots lijden moet,

So oock den selfden regel houd

't Geen men in 't vryen doet,

Als d'een seyd iae, seydt d'ander neen,

Elck pooghd mijn lof t' ontschaken:

Maer ick denck: hoe soud' ick het een yeder een

Te passe konen maken?

Uut was 't, midts schoot hy my een pijl,

En hy teegh voort op reys,

Hy lachten, dies ick inder ijl

Hem peurden naer sijn vleys;

Maer hy vloogh voor sint Felten¹ heen

En liet mijn hart staen blaken.

Komt het dus (docht ick) dat ghy het yeder een

Niet kond te passe maken?

[Woorden en wyze in de Friesche Lusthof, beplant met verscheyde stichtelijcke Minneliedekens, gedichten ende boertige kluchten, door J. Jansz. Starter, 2^e druk. Amst., Wed. Voscuyl, bl. 67.]

1 Sint Felten. In de XVII^e eeuw vloekte men nog veel by Sint Felten! De tooneelstukken van het begin dier eeuw geven er, onder anderen, getuigenis van. Felten schynt eene verbastering van Velleda, de beroemde waerzegster onzer heidensche voorouders; want een wezenlyke heilige van dien naem zal wel nooit bekend zyn geweest. Voor Sint Felten ziet men thans algemeen drommel of duivel bezigen.