Oude Vlaemsche liederen

CLXVI.
Wie 't minnen versmaedt is het leven onwaerd.

Wekt liefde in ons leven een kittelig soet,
Wat haet men haer pynen, wat schout men haer gloed?
Haer smert is aenminnig, haer handel vol lust,
Haer onrust verwint al 't vermaek van de rust.
Laetse eensaem gaen dwalen die liefde versmaên.
Voor al 's werelds goed staet de liefde my aen.

Mijn liefde blaest Kloris stilswijgendheid in,
Wanneer ik haer handjes kom drukken vol min.
Wat ben ik gelukkig als sy my beloont,
Hoe 't vuer van mijn brand ook haer boesem bewoont.
Bedekt sy haer vlam, wat beschroomd voor haer eer,
Haer oogjes vol goedheên ontdekkense weêr.

[p. 381]

3

 

De liefde te smooren is dubbele pijn,

 

Geen godheid gewoon is gevangen te sijn:

 

't Is ydel, mijn Kloris, uw tijd dan verspild;

 

Want schoonje sijn schuilhoek verbergen al wilt,

 

Hy woont in uw oogjes, daer plant hy de min,

 

Daer leeft hy en sweeft hy onsterfelijk in.

Ik buig my dan neder, verliefd op de lust,
Waermede ik vol gloed in uw armen rust.
Uw schoonheid, al swijgje 't, afkeerig van sin,
Die leert ons van selve de krachten der min.
't Leeft al door de liefde, in de lucht en op aerd:
Wie 't minnen versmaedt is het leven onwaerd.

'k Laet vorsten hun glorie, waer 't alles voor beeft,
Als ik het vermaek heb dat Kloris my geeft;
Die schoone t' omhelsen in 't welige groen,
Met lusjes en kusjes mijn vlammen te voên,
Die vrijheid te smaken, van 't hof ongestoord,
Is 't geen waer de min my alleen meê bekoort.

[Thirsis Minnewit, III, bl. 115. Dit lied, voor den tyd zeldzaem kunstig van versbouw, werd gezongen op de wyze: Is de liefde zoet lyden.]