Oude Vlaemsche liederen

CLXIII.
Jagen, wandelen, zingen, dansen, kussen.

Het windeken, daer dat bosch af drilt!
Doet op uw brack, laet uyt uw wild!
Dat ick het wage
Den stryd behagel
Onder de dellekens¹ van nieu-caer,²
Mogelijk schuylt mijn liefste daer.

1 Dellekens, klappeijen.

2 Nieu caer, nieuwe liefde.

[p. 375]

2

 

Wandelen ghinck ick op een tijt,

 

In spijt van die dit my benijdt,

 

Met u jonckvrouwe,

 

O eêl kersouwe¹!

 

Van smorgens vroech tot savons laet,

 

Tot mijnder eere, tot uwer baet.

Mocht ick met u des avons laet
Singhen tot aen den dagheraet,
Soo met malckanderen
D'een by den anderen,
Tot dansen ick u oock wel coos,
Ghy blosend machdeken als een roos.

Mocht ick dan cussen ook van als....
.......

[Tot zoo ver in Willems meergemeld liedjesboek, als mede op een los blaedje door hem geschreven. Op dit laetste staet aengeteekend: ‘XVI^e eeuw.’ Le Jeune geeft een anderen text in zyne Nederlandsche Volkszangen, bl. 133-34, als genomen uit eene geschrevene verzameling van 't jaer 1593; doch deze is van Hooft en behoort tot het herderspel Granida. Daer dit lied van het onze verschilt en geheel is uitgewerkt, wil ik het hier mededeelen:

Windeken, daer het bosch af drilt,
Weest mijn Brak, doet op het wilt,
Dat ik jage,
Spreidt de hage
En de telgen van elkaêr,
Mogelijk schuilt mijn Nymphe daer.

Nymphe, zoo ras als ghy vermoedt
Dat mijn gang tot uwaerts spoedt,
Loopt ghy schuylen
In de kuylen,
En het diepste van het Woudt,
Daer ghy met reên vervaerdt zijn zoudt.

Vreesje niet, dat de Satyrs daer
U eens moghten nemen waer,
En beknellen?
't Zijn gezellen,
Die wel nemen, t' uwer spijt,
't Geen daer een Harder langh om vrijt.

1 Kersouwe, madelief, nog algemeen in Vlaenderen en Braband.

[p. 376]

4

 

Sonder te dencken, dat in 't kruidt

 

Dikwils Slangen, gladt van huidt,

 

Zijn verholen,

 

Loopt ghy dolen,

 

Maer nochtans hoe zeer ghy vliedt,

 

Dat ghy my haet en dunckt my niet.

Want toen wy laest van 's avonds laet
Songen tot den dageraedt,
Met elkandre
En uyt d'andre
Tot den dans ik u verkoos,
Bloosden uw wanghen als een roos.

Mompelen hoord' ik op dat pas,
Dat dat gheen quaedt teeken was
En wanneer ik
Heel begeerlik
Kussen quam uw montje teer,
Repten uw lipjes, dochtme, weêr.

't Weigeren, en d'afkeericheidt,
Voeght zoo wel niet, als men zeidt,
Voor de vrouwen.
't Kan haer rouwen.
Die geboden dienst versmaedt,
Wenscht 'er wel om als 't is te laet.

Zie Dichtkunstige werken van Hooft, uytgegeven door J. Vanderburgh, Amst., 1657, in 8^o, bl. 6 en volg.

De text van Willems is zeker de oudere: het woord delleken of dilleken was 't meest in gebruik in de eerste helft der zestiende eeuw. De zangwyze nam W. in den Amsterdamsche Pegasus, bl. 146 en 165. Ze komt ook voor in den Gedencklanck, bl. 191.]