Oude Vlaemsche liederen

[p. 373]

CLXII.
Aen den nacht.

O nacht, jalourse nacht, die, tot mijn leet versworen,
Des hemels baen verlicht met klare maneschijn,
Hebbe ick u tot mijn hulp met goeder wensch verkoren,
Op dat ghy mijn gheluck zoud wederstandigh zijn?

Ick meende door 't ontmoet van uwe duysterheden
Dat een zwartverwigh kleed had 's hemels oogh bedeckt:
Maer, oft waer' zomerdagh, ghy zaeyt duyst klarigheden
In 's hemels hoog ghewelf, waer mede ick worde ontdeckt.

U, zuster van de zon, landloopster, moet ick vraghen,
(Ghemerckt 't ontdecken mijns u emmers zoo behaeght)
Brenght ghy zoo groot een licht met uw nachtloopers waghen,
Daer boels genietenslust al stille u nederjaecht?

Och, zoo u dies ghedenckt, liefweerdighe goddinne,
En dat in 't minnenampt ghy zoetheid word ghewaer,
Maeckt, nu ick uytgaen wil, tot dienst van mijn vriendinne,
Dat uw versilvert hooft en blincke niet zoo klaer!

[Deze schoone verzen zyn van Jacques Ymmeloot, heer van Steenbrugge, die ze uitgaf in het eerste gedeelte zyner poëtische werken, getyteld: La France

[p. 374]

et la Flandre réformées, ou traité enseignant la vraye méthode d'une nouvelle poésie françoise et thyoise harmonieuse et delectable. Ipre, chez Jean Bellet, 1626, lang kwarto. Ymmeloot stelde deze verzen op naer een franschen text, welke in zyne jeugd zeer in zwang was. De wyze noteerde Willems uit den Amsterdamsche Pegasus, bl. 64. Ze staet ook by Kamphuysen, bl. 74, 83, en by Starter, Friesche Lusthof, bl. 19, 120.]