Oude Vlaemsche liederen

CLII.
Bescheidenheid.

[p. 361]

1

 

De winter is een onweert gast,

 

Dat merc ic an den daghe;

 

Ic had een boelken, ende dat was waer,

 

Int openbaer:

 

Si en was mi niet getrouwe

 

Des lijt mijn herteken rouwe.

Het gaet ten vastelavont waert,
Nu lenghen ons de daghen;
Mijn lief boot mi een cranselijn
Van peerlen fijn,
Oft ic souden willen draghen
Totten daghe.

Daer na coemt ons die lieve tijt,
So spruiten ons die bloemkens,
Si springhen uut so menigherlei,
Coel is de mei,
Ic hoore den nachtegael singhen
Van minnen.

Wat acht ic op den voghelen sanc,
Oft op quade nijders tonghen?
Mijn lief boot mi haer armkens blanc,
Ic weets haer danc;
Ic en salts mi niet beromen,
Mach ic daer in comen.

[Jan Roulans' Liedens-boeck, Antw. 1544, overgenomen door Uhland, I, p. 87. Ook een platduitschen text geeft laetstgemelde verzamelaer op. Een hoogduitschen treft men aen in het Deutsche Museum, 1780, II, p. 282, in Buschings' Volkslieder, bl. 42. In Des Knaben Wunderhorn, I, p. 59, by Von Erlach Volkslieder der Deutsche, I, 103. De zangwyze is te vinden in de Souterliedekens, ps. 110. De platduitsche text spreekt van geene ontrouw der liefste. Het eerste couplet luidt aldaer volgenderwys:

De winter is een onweert gast,
Dat merk ik aen de dagen.
Mijn lief gaf my een kranselijn,

Van paerlen fijn,

Dat zal ik met lusten dragen

Al mijn dagen.]