Oude Vlaemsche liederen

[p. 359]

CLI.
Meiplanting.

Het viel een hemels dauwe
Vor mijns liefs vensterkijn,
Ic en weet geen schoonder vrouwe,
Si staet int herte mijn;
Si hout mijn herte bevanghen,
Twelcke is so seer doorwont:
Mocht ic haer troost ontfanghen,
So waer ic gansch ghesont.

Die winter is verganghen,
Ic sie des meis virtuit,
Ic sie die looverkens hanghen,
Die bloemen spruiten int cruit;
In ghenen groenen dale
Daer ist ghenoechlic sijn,
Daer singhet die nachtegale,
Ende so menech vogelkijn.

[p. 360]

3

 

Ic wil den mei gaen houen

 

Voor mijn liefs vensterkijn,

 

Ende schenken mijn lief trouwe,

 

Die alderliefste mijn,

 

En segghen: Lief, wilt comen

 

Voor uw clein vensterkijn staen,

 

Ontfaet den mei met bloemen

 

Hi es so schoone ghedaen!

[De woorden in Jan Roulans' Liedekens-boeck, 1544, overgenomen in Uhland's Alte hoch-und niederdeutschen Volkslieder, I, bl. 178. De melodie in den Blyden Requiem, bl. 99. Hoffmann von Fallersleben, in het tweede deel zyner Horoe Belgicoe, den aenhef gevende van verscheidene liederen, welke in de XV^e eeuw voor zangwyzen dienden, schryft op bl. 84 het volgende af:

Het viel een coelen douwe,
Tot enen vensteren in,
Na eenre...]